Emil Krcha "Żółte pomidory" akwarela na papierze o wym. 33 x 43 cm, sygnowana p/d. Praca eksponowana na wystawie ZPAP we Wrocławiu w 1948 r,  wystawie ZPAP w Krakowie w Domu Plastyków w roku 1949 r oraz w Poznaniu w 1971 r, co poświadczają naklejki wystawowe na odwrocie. Wymiary w ramie 64,5 x 74,5 cm

Emil Krcha (ur. 1894 w Kałuszu, zm. 1972 w Krakowie) – polski malarz, postimpresjonista. Studiował w 1919–25 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Teodora Axentowicza, Stanisława Kamockiego i Ignacego Pieńkowskiego. Dzięki uzyskanemu stypendium rządowemu kontynuował studia w Paryżu w 1925 i 1927–31 oraz odbył podróże do Holandii i Belgii. W 1922 wstąpił do Związku Polskich Artystów Plastyków. Był współzałożycielem ugrupowania Zwornik, razem z tą grupą brał udział w wystawach od 1929 do 1933. Mieszkał w Krzemieńcu, gdzie nauczał rysunku w miejscowym liceum  a w 1943 przeniósł się do Krakowa. Od 1945 zamieszkał we Wrocławiu, gdzie był współorganizatorem i profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych. W 1950 powrócił do Krakowa, wykładał na Akademii Sztuk Pięknych. Emil Krcha poza twórczością malarską zajmował się również muzyką, ukończył studia muzyczne u prof. Kazimierza Skarżyńskiego i był wytrawnym wiolonczelistą.

Malował techniką olejną i akwarelą, tematami obrazów były pejzaże, sceny rodzajowe, martwe natury o ściszonym, harmonijnym kolorycie utrzymanym w ciepłych tonacjach, zróżnicowanej, malarskiej fakturze. Często wystawiał swoje prace z innymi twórcami, ale również wiele wystaw miało charakter indywidualny. W 1932, 1949 wystawiał w Krakowie w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, w 1934 i 1937 miały miejsce wystawy w poznańskim Salonie 33.  Po śmierci artysty odbyły się trzy wystawy jego dorobku, w 1978 w Bydgoszczy, w 1979 we Wrocławiu i w 1985 w Sanoku.

Życiorys