Dziady, cz. I,II i IV, 1896 r.

Adam Mickiewicz

• Rok wydania: 1896
• Rodzaj okładki: Twarda
• Autor: Adam Mickiewicz
• Stan: Używana
• ISBN: -
• Wymiar: 29cm x 37cm
• Nr wydania: -
• Seria: -
• Ilość stron: 102
• Waga: 2 kg
• Indeks: -
• TIN: t00539910

Dziady;– cykl;dramatów romantycznych;Adama Mickiewicza;publikowany w latach 1823-1860. Składają się na niego cztery luźno powiązane części: Dziady część II;– dramat z 1823 roku Dziady część IV;– dramat z 1823 roku Dziady część III;– dramat z 1832 roku Dziady część I;– dramat ogłoszony pośmiertnie w 1860 roku (nieukończony) Oprócz dramatów, w skład II części wchodzi wiersz;Upiór;publikowany początkowo jako osobny utwór, zaś w skład III część rozległy;Ustęp;– epicki komentarz ukazujący obraz carskiej Rosji, zakończony słynnym wierszem;Do przyjaciół Moskali. Elementem spajającym te części jest obrzęd;dziadów;– dokładnie przedstawiony w części II, wspominany przez;Gustawa;w cz. IV i odbywający się w scenie IX cz. III. W utworze znajdują się liczne wątki;autobiograficzne, zawarte są w nim idee;romantyzmu, także polskiego, związanego z walką narodowowyzwoleńczą z;rosyjskim zaborcą. ; Dziady;część II[edytuj;|;edytuj kod] II część;Dziadów, chronologicznie pierwsza, powstawała w latach 1820–1821[1], w okresie wileńsko-kowieńskim życia Adama Mickiewicza (stąd określenie;Dziady Wileńsko-Kowieńskie). Została opublikowana po raz pierwszy w II tomie;Poezji. Utwór poprzedza;balladowywiersz;Upiór. Akcja toczy się w;Dzień Zaduszny;(w nocy) w kaplicy, gdzie zebrała się grupa ludzi z pobliskiej wioski. Trwa ludowy obrzęd;Dziadów, któremu przewodniczy;Guślarz. Zebrani wzywają kolejno dusze czyśćcowe, chcąc ulżyć im w cierpieniu. Na ich wezwanie przybywają;trzy rodzaje duchów:;lekkie,;ciężkie;i;pośrednie[2]. Kiedy obrzęd dobiega końca, nieoczekiwanie zjawia się jednak kolejny duch, który nie reaguje na wezwania i przekleństwa Guślarza i reszty zgromadzonych. Duch ten zmierza w stronę jednej z wieśniaczek i wskazuje na swoje zranione serce. Chłopi wyprowadzają wieśniaczkę, a widmo podąża za nimi[2]. Zjawienie się tajemniczego ducha w pewien sposób tłumaczy wiersz;Upiór;dołączony do Dziadów przez Mickiewicza. Tytułowy bohater tego utworu – postać o nieokreślonym statusie egzystencjalnym – nie żyje, ale i nie umarł ostatecznie, jest duchem skazanym za grzech (samobójstwo) na karę corocznego powtarzania swego cierpienia na świecie. Cierpienie to jest związane z nieszczęśliwą miłością i życiem wśród ludzi, którzy go nie rozumieją[2]. Dziady;część IV[edytuj;|;edytuj kod] Ta część;Dziadów, chronologicznie druga, powstała w latach 1821–1822 i została opublikowana w II tomie;Poezji[3]. Wraz z częścią II jest nazywana;Dziadami Wileńsko-Kowieńskimi. Jest to dramat o tematyce miłosnej, w którym głównym bohaterem jest nieszczęśliwy kochanek – Gustaw. Akcja utworu toczy się w dzień zaduszny między godziną dziewiątą wieczorem a północą, natomiast miejscem akcji jest dom księdza, który w przeszłości był nauczycielem głównego bohatera. Osobowość Gustawa została ukształtowana poprzez lekturę;Nowej Heloizy;Rousseau;oraz;Cierpień młodego Wertera;Goethego[3]. Utwory te uczyniły z niego indywidualistę, a nawet pchnęły go do samobójstwa. Kochanka głównego bohatera jest określana jako;nadludzka dziewica, została bowiem uwznioślona i uświęcona. Jest dla niego przeznaczeniem i darem niemalże nadprzyrodzonym. Jednak od momentu poślubienia jej przez osobę bogatą i utytułowaną dla Gustawa rozpoczyna się;godzina rozpaczy[4], przepełniona egzaltacją, miłosnym cierpieniem, udręką zazdrości. Cierpienie to zostało wyrażone językiem jak na owe czasy bardzo nowoczesnym[4]. Ta część jest uważana przez badaczy m.in. za studium psychologiczne[4]. Ksiądz, słuchacz historii Gustawa, jest przez niego postrzegany za uosobienie;racjonalizmu,;zdrowego rozsądku;i;konformizmu[4]; potrafi posługiwać się tylko maksymami, powiedzeniami o charakterze popularnych porzekadeł, np.;Pan Bóg daje, Pan Bóg bierze!,;po smutkach wesele[4]. Z kolei nieszczęśliwy kochanek reprezentuje romantyczny;spirytualizm. Dziady;część III[edytuj;|;edytuj kod] Tablica upamiętniająca więzienie Adama Mickiewcza w;klasztorze bazylianów w Wilnie Trzecia, ostatnia ukończona część dramatu, została napisana wiosną 1832 roku[5];i nazywana jest;Dziadami Drezdeńskimi;(wiąże się to z pobytem;Mickiewicza;w Dreźnie). Tekst opublikowano po raz pierwszy w 1832 roku jako IV tom;Poezji;(w wydaniu zbiorowym) oraz rok później w edycji osobnej[5]. Przez badaczy ta część;Dziadów;jest uważana za;arcydzieło;polskiego;dramatu romantycznego[6], m.in. ze względu na połączenie w jednym utworze problematyki polityczno-historycznej z metafizyczną. Charakterystyczną cechą tego dramatu jest jego nieciągłość, fragmentaryczność i;otwarta, swobodna kompozycja. Żaden z licznych;wątków;fabularnych nie został ukończony, losy bohaterów są niedopowiedziane (z wyjątkiem Doktora, który ginie od uderzenia piorunem)[7]. Do całego cyklu nawiązuje scena IX (obrzęd tytułowych;Dziadów). Mickiewicz poszukiwał nowej formy dramatu, odmiennego od konstrukcji utworów;Szekspira,;Calderona,;Goethego;czy;Schillera[7]. Entuzjastycznie przyjął pojawienie się dramatów Dittmera i Cavé pt.;Les soirées de Nauilly, esquisse dramatiques et historiques;(1827)[7], w których dostrzegał nowatorstwo.

Uwagi

Oprawa mocno wytarta, zabrudzona, rogi uczkodzone, grzbiet uszkodzony, kartki pożółkłe, kilka kartek luźno, brzegi stron nierówne, zabrudzone, kilka kartek naderwane, poplamione, druk czytelny, tylna oprawa posiada mocno uszkodzona , wgniecenie