Galeria Sztuki Maya POLECA:
Inkografia na papierze Edwarda Dwurnika pt. "Kraków- Mistrzejowice" o wymiarach 28/30 cm.
* Edward Dwurnik to jedna z najbardziej rozpoznawalnych i uznanych osobowości polskiej sztuki współczesnej.
* To również jedyny polski Artysta, któremu udało się odnieść międzynarodowy sukces przed transformacją ustrojową w Polsce.
* Równolegle z malarstwem uprawia rysunek, collage, grafikę warsztatową i użytkową.
* Przygotował również rysunki i gwasze do filmów animowanych Andrzeja Barańskiego „Warzywniak, 360 stopni” (2006 rok) oraz „Oaza" (2009 rok).
Oryginał obrazu jest reprodukowany w postaci limitowanych inkografii na papierze w nakładzie 100 sztuk. Zabieg ten pozwala na dotarcie do szerokiej publiczności i kolekcjonerów. Dzięki temu wciąż rośnie jego rozpoznawalność, popularność i wartość.
Do wydruków stosowany jest papier o gramaturze 320 gsm. Jest on w 100% bawełniany i bezkwasowy co zapewnia jego trwałość. Stosowany z tuszami na bazie wody (Epson) pozwala na zachowanie archiwalności na poziomie ok. 100 lat.
Do giclee zamiennie używa się określeń fine art print lub druki archiwalne, ze względu na ich bardzo długą żywotność.
OPIS OBIEKTU:
Edward Dwurnik
"Kraków- Mistrzejowice"
28/30 cm
Certyfikat autentyczności,
Hologram i pieczęć Galerii Maya
sygnowany przez Artystę w prawym dolnym rogu.
O GALERII MAYA:
Na rynku sztuki działamy od 2009 roku. W tym czasie zorganizowaliśmy wiele wystaw, prezentacji, aukcji i spotkań. Łączymy artystów z kolekcjonerami z całego świata. Umożliwiamy artystom rozwój kariery, a kolekcjonerom nabywanie i kolekcjonowanie wyjątkowych obiektów. Dziękujemy za zaufanie, zachęcamy do zakupu wyjątkowych dzieł sztuki sztuki i inwestowania.
BIOGRAFIA:
Edward Dwurnik studiował na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach malarstwa prof. Eugeniusza Eibischa i rzeźby prof. Jerzego Jarnuszkiewicza. Dyplom uzyskał w pracowni malarstwa prof. Krystyny Łady-Studnickiej w 1970 roku.
Jeszcze w czasie studiów, w roku 1965, pod wpływem obejrzanej wystawy prac prymitywisty Nikifora, przyjął zbliżony doń styl obrazowania. Zaczęły powstawać rysunki, a w 1966 roku pierwsze obrazy z cyklu „Podróże autostopem” – najstarszego i najliczniejszego w jego dorobku. W latach 90–tych powstał szereg obrazów, stanowiących kontynuację tego cyklu czyli "Błękitne miasta", "Diagonalne", "Błękitne" i "Wyliczanka". W poszczególnych dziełach, będących swoistymi portretami miast pokazanymi z perspektywy lotu ptaka, Artysta nie skupia się na wiernym odtworzeniu topografii, ale kumuluje charakterystyczne dla danego miejsca motywy architektoniczne i społeczno-obyczajowe. W latach 1972-1978 Artysta stworzył, liczący 242 obrazy, cykl „Sportowcy”. Ukazuje w nim ludzi z marginesu, cwaniaków, palaczy „Sportów“ - najtańszych w tamtym czasie papierosów. Obraz typów ludzkich, charakterystycznych w polskiej codzienności tamtych lat, jest bezlitosny, choć niepozbawiony humoru. W 1980 roku łączy ze sobą cykle „Sportowcy“ i „Robotnicy“, kładąc w nich nacisk na poczucie solidarności z portretowanymi ludźmi. Dzieła kolejnego w dorobku artysty cyklu – „Warszawa“ (1981 rok) – okazują się prorocze wobec faktu wprowadzenia stanu wojennego w Polsce. W zimowej scenerii stolicy Edward Dwurnik umieścił wrony na śniegu, ale też zasieki i czołgi na pustych ulicach. Kolejną serię obrazów „Droga na Wschód“ (1989-1991) poświęcił pamięci ofiar terroru stalinowskiego. W cyklu 96 obrazów „Od Grudnia do Czerwca“ (1990-1994) Artysta upamiętnił ludzi, którzy stali się ofiarami stanu wojennego. Pod wrażeniem wojen, toczonych na Kaukazie i Bałkanach, artysta stworzył cykl „Niech żyje wojna!“. Do grupy ważnych serii dzieł niezaangażowanych politycznie należą: bliski abstrakcji cykl morskich pejzaży „Błękitne“ (lata 90-te), a także składający się z barwnych abstrakcji w technice action painting „Dwudziesty piąty“. Artysta zdumiewa swobodą stosowania stylów: od szczegółowych miniatur do ekspresyjnych, dynamicznych obrazów. Jest konsekwentny w rozwijaniu podjętych tematów i w wyjątkowy sposób je przedstawia.
Jego prace przyciągają uwagę żywą kolorystyką oraz nastrojem. Jest to często nastrój nieco ludyczny, ale przez to bliższy rzeczywistości i uwadze odbiorcy.
Artysta był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał, m.in.: nagrodę krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1981), nagrodę Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarności" (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodę Olimpiady Sztuki w Seulu (1988), Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992), nagrodę Coutts Contemporary Art Foundation (1992).