Format: 19.2x25.0

Liczba stron: 264


Dalmacja, od lat najliczniej odwiedzana przez polskich turystów nadmorska chorwacka kraina, dla wielu jest wręcz synonimem udanych wakacji. Tym bardziej trudno zrozumieć, dlaczego dotychczas nie ukazała się na naszym rynku wydawniczym książka w sposób kompetentny traktująca dalmatyńską kuchnię, która przecież - obok słońca i lazuru morza - jest jednym z ważniejszych magnesów, ściągających każdego roku w tamte strony miliony przybyszów z całego świata.

Tę bolesną lukę szczęśliwie wypełnia Robert Makłowicz pozycją „Dalmacja. Książka kucharska”. Autor, od lat związany uczuciowo z Dalmacją, w dodatku z wzajemnością, jak się wydaje, poznał doskonale zarówno tamtejszą kuchnię domową, jak i restauracyjną, a spędzając każdego roku kilka miesięcy nad Adriatykiem, własnoręcznie i po wielekroć ugotował niemal każdy dalmatyński kulinarny klasyk. Czytelnicy wraz z książką dostają nie tylko przepisy, lecz również informacje na temat ich pochodzenia, możliwości modyfikacji, praktycznego zastosowania w polskich warunkach, słowniczek kulinarny polsko - chorwacko-dalmatyński oraz bibliografię tematu w języku chorwackim. Rzecz można zabrać ze sobą na wakacje, traktując jako rodzaj przewodnika lub wedle niej gotować po powrocie do domu, przywołując letnie wspomnienia. Całość wzbogacają specjalnie do książki wykonane zdjęcia, których autorami są Andrzej Tomczak, operator filmowy i współautor programów telewizyjnych „Podróże kulinarne Roberta Makłowicza” i „Makłowicz w podróży” oraz Agnieszka Makłowicz, kierownik produkcji tychże oraz producent drugiego z wymienionych, prywatnie żona Roberta.

Oprawa: Twarda

Format: 22.0x22.0cm

Liczba stron: 320


Burek może być z mięsem, ze szpinakiem, świeżym serem, a w post z ziemniakami. Od spodu tłusty, w buzi gorący. Popity naturalnym jogurtem daje kopa na pół dnia. Każda piekarnia ma przynajmniej dwa stoliki, przy których rano można usiąść i spokojnie wsunąć trójkącik ciasta w usta. Burek kosztuje grosze, ale nie wstydzi się go zjeść żaden majętny Serb. Normalny obrazek - właściciel mercedesa, w obciętych dżinsach i w klapkach, ze złotą ketą na szyi, drepcze do pekary. Tam zajada gorące śniadanie, a obok to samo robi pracownik komunalki w brudnych ogrodniczkach, który za chwilkę wejdzie na śmieciarę i pojedzie czyścić Belgrad.
Dzięki burkowi podróżowanie po Serbii jest zarazem i tanie, i smaczne. A na obiad można zjeść równie tanią pljeskavicę. Mielone, grillowane mięso w bułce. Wygląda jak hamburger, ale każdy Serb wie, że to pljeskavica była pierwsza!
Największy kraj byłej Jugosławii nie ma nadmorskich plaż. Amatorzy smażalni pod słońcem nie znajdą tutaj swego miejsca, chyba że zdecydują się na piasek w którymś z naddunajskich kurortów. Amatorzy gór będą zaskoczeni Starą Planiną. Widoki jak w Bieszczadach. Wysokie, prawie dwukilometrowe góry porośnięte tylko trawą. Pomiędzy wierzchołkami przykucnęły wąwozy. Puste. Czasami przejdzie pasterz z owcami. Pionowe ściany i szum kaskad. Chillout do potęgi. Co kilkaset metrów taki nasz wąwóz Homole, tyle że bez tłumów i kas na wejściu.
W Serbii słychać ciągle muzykę graną na ulicach, dla zwykłych ludzi, a nie tylko pod turystów. Folk jest ciągle żywy. Największy na świecie festiwal trębaczy musiał narodzić się w tym kraju.
Ale najwspanialsi są Serbowie. Wystarczy zagadać w ogólnosłowiańskim języku, a już zapraszają na kawę i rakiję. Pamiętaj, że tutejszy alkohol pije się mikroskopijnymi łyczkami, a przy wznoszeniu toastu trzeba patrzeć swojemu towarzyszowi w oczy.