PIĘKNA PATERKA KPM Berlin z platynową bordiurą i grafiką przedstawiająca Ogród pałacu księcia Karola Pruskiego w  Glienicke w 1847 roku

Jest to seria reprodukcji słynnych mistrzowskich landszaftów pałaców i ogrodów Niemiec malowanych kolorowymi emaliami pod szkliwem na wspaniałej królewskiej porcelanie KPM. Autorem tych mistrzowskich krajobrazów z pałacami i ogrodami jest Carl Daniel Freydanck – który odwiedzał i malował na porcelanie pałace pruskich książąt i junkrów . Jego prace dziś uznawane są za arcydzieła- a nasza patera ma dużą wartość kolekcjonerska i należy do bardzo poszukiwanej i cenionej na aukcjach serii KPM Berlin.

Pałac Glienicke Glienicke Palace (German: Schloss Glienicke) is a palace located on the peninsula of Berlin-Wannsee, Germany. It was designed by Karl Friedrich Schinkel for Prince Carl of Prussia in 1826.

The palace is situated near the Glienicke Bridge, on the Bundesstraße 1 across from the Glienicke Hunting Lodge. Around the palace is Park Glienicke.

History

It was designed by Karl Friedrich Schinkel for Prince Carl of Prussia in 1826. The building, originally merely a cottage, was turned into a summer palace in the late Neoclassical style. Particularly striking are two golden lion statues in front of the frontage, which were also designed by Schinkel. The lions are versions of the Medici lions from the Villa Medici. In the palace are antique objets d'art, which the Prince brought back from his trips.

World Heritage Site - Garden-courtyard in Glienicke (1837) by August C. Haun

Since 1990, Glienicke Palace and the park have been part of the UNESCO World Heritage Site "Palaces and Parks of Potsdam and Berlin". The palace is administered by the Stiftung Preußische Schlösser und Gärten Berlin-Brandenburg. The palace's park is now called the Volkspark Glienicke.

Rarytas kolekcjonerski. Polecam. Stan idealny.

Średnica 24,7 cm głębokość 3,1 cm.

Nie wolno myć w zmywarce !!!

W kołnierzu podstawy są otwory,  które umożliwiają powieszenie paterki  na ścianie.

Rant patery  dekorowany jest złotą lamówką. Jest to dokładna kopia talerza namalowanego przez słynnego mistrza malowania na porcelanie KPM Berlin

Carl Daniel Freydanck

 (* 17. Juni 1811 in Berlin; † 26. November 1887 in Strausberg) war ein Berliner Maler des 19. Jahrhunderts, der ausschließlich Veduten für die Königliche Porzellan-Manufaktur Berlin (KPM) malte.

Carl Daniel Freydanck wurde 1811 als Sohn von Martin Freydanck, einem Arbeiter der Königlichen Porzellan-Manufaktur und seiner Ehefrau Friederike, geborene Schlösken in Berlin geboren. Am 30. Juni 1811 wurde er in der Dreifaltigkeitskirche in Berlin getauft. Freydancks Mutter starb am 5. März 1858 in Strausberg, der Vater am 20. Oktober 1859.

Am 13. April 1839 verheiratete er sich mit Henriette Charlotte Louise Wurstmacher (* 16. Dezember 1818, † 21. Oktober 1888) aus Strausberg. Die Ehe blieb kinderlos.

Ausbildung

Im Alter von 13 Jahren begann Carl Daniel eine sechsjährige Ausbildung als Malerlehrling in der Königlichen Porzellan-Manufaktur Berlin. In dieser Zeit besuchte er die Zeichenschule des Professors Carl Röthig im Königlichen Botanischen Garten Berlin.

Im Jahre 1830 beteiligte er sich erstmals an der Berliner Akademie-Ausstellung (Nr. 148) mit einer Landschaft in Öl nach Frédéric Frégevize. Ab 1. Januar 1831 war er in der Abteilung Unterglasurmalerei bei den Grünmalern eingesetzt.

Der Manufakturdirektor Georg Frick veranlasste 1832 eine Ausbildung zum Ölmaler bei dem Akademieprofessor Otto Hermann Emil Völcker. Anfang 1837 wurde er zu den Landschaftsmalern versetzt und malte nur noch Skizzen und Ölbilder von Veduten als Vorlagen für die Porzellanmaler.

Die Bilder

Entstehung[Bearbeiten

Freydancks Aufgabe bei der KPM bestand darin, Ölbilder von Veduten anzufertigen, die als Vorlagen für die Porzellanmaler der KPM dienen sollten. Ab 1837 fertigte Freydanck zahlreiche Skizzen und Ölgemälde von Schlössern und öffentlichen Gebäuden in Berlin und Potsdam an.

Aussicht aus dem Königlichen Schloss Berlin nach der Breiten Straße, 1836

Die Königliche Bauschule mit der Schlossbrücke in Berlin, um 1838

Schloss Charlottenburg, Gartenseite, 1840

Königliches Postgebäude, Königsstraße 60, 1846

Das Kronprinzenpalais (Berlin) auf einem Porzellanteller nach einem Gemälde von Freydanck, 1838

Schloss Sanssouci mit den Terrassen, 1843

Das Neue Palais im Schlosspark Sanssouci, 1842

Ansicht der Communs bei Potsdam, 1843

Aussicht vom Schloss Glienicke nach Potsdam, 1847

Lange Brücke (Potsdam), um 1838

Im Juli 1845 machte Freydanck im Auftrag des Königs eine Reise nach Schlesien in das Hirschberger Tal um dort von Schlössern der Hohenzollern in Erdmannsdorf und Fischbach sowie Kirchen und Ortsansichten Skizzen anzufertigen, aus denen er dann in den folgenden Jahren Ölgemälde fertigte.

Schloss Fischbach in Schlesien, 1846

Schloss Erdmannsdorf in Schlesien, 1845

Aussicht aus dem Schloss Erdmannsdorf nach dem Riesengebirge, 1847

Die norwegische Kirche Wang in Brückenberg, 1845

Im Herbst 1847 folgte eine Reise in die Rheinprovinz Preußens, ebenfalls im Auftrag des Königs, um die Schlösser Koblenz, Stolzenfels und Brühl aufzunehmen. Dabei entstanden auch einige Aussichten aus den Schlössern auf den Rhein und umgebende Landschaften.

Schloss Koblenz auf einer Porzellanvase nach einem Gemälde von Freydanck, 1848

Schloss Brühl Gartenseite, 1847

Aussicht aus Schloss Brühl nach Köln, 1847

Schloss Stolzenfels am Rhein, 1847/48

Aussicht aus Schloss Stolzenfels rheinaufwärts, 1847

Da die Porzellanmaler anonym bleiben mussten war Freydanck als Künstler völlig unbekannt. Seine außergewöhnliche und präzise Darstellung von Veduten und die hohe künstlerische Qualität seiner Auftragsarbeiten sind ihm nur zuzuordnen weil das KPM-Archiv bewahrt worden ist und für Kunsthistoriker zugänglich war. Erst mit einigen Ausstellungen der Stiftung Preußische Schlösser und Gärten Berlin-Brandenburg seit 1983 wurde Freydanck der Öffentlichkeit als Künstler bekannt. Freydanck hat zwei seiner Gemälde selbst auf Porzellanplatten gemalt. Es sind die Darstellungen der Friedrichswerderschen Kirche und die Alte Münze. Diese beiden Platten[ sind ein herausragendes Meisterwerk der Porzellanmalerei.

Verbleib

Sämtliche Werke Freydancks, darunter rund 250 Ölgemälde, befinden sich im KPM-Archiv, das heute von der Stiftung Preußische Schlösser und Gärten Berlin-Brandenburg verwaltet wird und der Öffentlichkeit nicht zugänglich ist. Die Bilder und Skizzen befinden sich bedauerlicherweise in einem sehr schlechten Zustand. Alle Bilder und Skizzen sind kleinformatig und haben ähnliche Maße (circa 36 × 28 cm) damit sie in das optische Übertragungsgerät (Episkop) passen mit dem in der KPM die Bilder auf das zu bemalende Porzellan projiziert wurden um eine vorlagengetreue Malerei zu erreichen. Freydancks Gemälde und Skizzen sind fast alle auf Porzellanen der KPM ausgeführt worden.

 Nach der Märzrevolution 1848 wurde Freydanck von der KPM entlassen, wie viele andere Mitarbeiter auch. Er zog dann nach Strausberg, Wilhelmstr. 5–6. Dort arbeitete er als Gärtner.

1846 und 1850 beteiligte sich Freydanck an der Berliner Akademie-Ausstellung mit einigen Werken. 1867 bis 1869 betrieb Freydanck in Strausberg,

KPM Berlin

• - Wilhelm Caspar Wegely (1751 - 1757)
• - Johann Ernst Gotzkowsky Fabrique de Porcelaines (1761 - 1763)
• - Königliche Porzellan Manufaktur (1763 - 1918)
• - Staatliche Porzellan Manufaktur (1918 - 2006)
• - KPM Königliche Porzellan-Manufaktur (2007 - )
• Notatka historyczna

W 1751 roku, znany berliński kupiec Wiliam Caspar Wegely, napisał do Króla Prus Fryderyka II Wielkiego list, w którym zwrócił się do niego nie tylko o przywilej budowy fabryki porcelany w Berlinie, ale zażądał również "Domu Komendanta" przy Friedrichstrasse, wraz z przylegającym do niego ogrodem oraz zwolnienia z opłat celnych na materiały i surowce do produkcji, a także zapewnienia wyłączności na produkcję porcelany.

Pomimo, że oczekiwania Wegely'ego można było uznać za zbyt nieskromne, już po 7 dniach Król Fryderyk II zgodził się na przedstawione żądania, bowiem bardzo zależało mu na produkcji porcelany.

Nie dość, że spełnił wszystkie oczekiwania Wegely'ego, to jeszcze zapewnił go, że celnicy nie będą mogli choćby zajrzeć do jego beczek... Wegely zaś, ma zapewnić utrzymanie arkanów sztuki i receptury porcelany w takiej tajemnicy, jakby to była tajemnica państwowa, a pracownicy złożą przysięgę jej dochowania. Powodem takiej hojności króla Prus była przyczyna ekonomiczna, bowiem wiedział, że owiane atmosferą tajemnicy "białe złoto" szybko zyska na wartości.

Materiały do budowy fabryki Wegely otrzymał za darmo, jednak dalej musiał ją finansować samodzielnie.

Budowa nowej fabryki jeszcze nie została zakończona, kiedy w 1753 roku rozpoczęła się już produkcja porcelany, a pracownicy do fabryki rekrutowani byli w drodze konkursu. Mistrzem modelarskim został rzeźbiarz Ernst Heinrich Reichard zaś kierownictwo malarni objął w 1754 roku słynny malarz miniatur i emalii Isaak Jakob Clauce. Sygnaturą wyrobów Wegely'ego była litera "W".

Kiedy w 1756 roku wybuchła Wojna Siedmioletnia, Król Friedrich II, bardziej potrzebował pieniędzy na utrzymanie zaopatrzenia wojska, niż na porcelanę Wegely'ego, którego był największym klientem, a skonfiskowane magazyny porcelany w Dreźnie, Lipsku i Miśni nie pokrywały nawet zobowiązań Króla wobec swych dostawców na rzecz wojska.

Wegely mógł jednak czuć się bezpiecznie, otrzymał bowiem od Króla potwierdzenie swoich praw i zgodę na odwiedzenie Manufaktury Miśnieńskiej w zamku Albrechtsburg.

Pomimo otrzymanych przywilejów, Wegely nie mógł zapobiec szpiegostwu i wkrótce stanął na skraju bankructwa. Wyposażenie, narzędzia i materiały kupił berliński przedsiębiorca Johann Ernst Gotzkowsky.

W 1761 roku Gotzkowsky założył w Berlinie fabrykę porcelany i rozpoczął budowę. 11 stycznia 1761 zawarł kontrakt z zatrudnionym wcześniej przez Wegely'ego Ernstem Heinrichem Reichardem, który poznał arkana produkcji porcelany. Gotzkowsky zapłacił mu 7000 Reichstalarów za sprzedaż tajemnic i materiałów oraz zatrudnił go w fabryce (Reichard został arkanistą i kierownikiem wydziału).

Zatrudnił także ucznia Kaendlera z Miśni - Friedricha Eliasa Meyera jako mistrza modelarskiego oraz Carla Wilhelma Boehme, któremu powierzył malarnię. W 1762 wszystkie stanowiska miał obsadzone przez największe talenty w tej branży, jednak jego sytuacja finansowa stawała się coraz bardziej niepewna. Ponieważ wojna powodowała duże obciążenia Kasy Królewskiej, Gotzkowsky nie mógł liczyć na dotacje Królewskie.

Koniec wojny w 1763r. oznaczał także koniec marzeń Gotzkowsky'ego...

Kiedy 4 sierpnia 1763 roku przestał wypłacać wynagrodzenia, na scenę wkroczył Król Fryderyk II Wielki i kupił fabrykę Gotzkowsky'ego za sumę 225 000 talarów, przejmując również 146 pracowników. 19 września oficjalnie przejął zakład, a na znak własności królewskiej nadał mu sygnaturę: "Królewskie Berło" i odtąd manufaktura nosiła nazwę: Königliche Porzellan-Manufaktur Berlin (KPM).

Pod Królewskim zarządem KPM stała się zakładem modelowym: regulowane godziny pracy, wynagrodzenia powyżej średniej, bezpieczeństwo emerytalne, ubezpieczenia zdrowotne i emerytalne dla wdów i sierot, zakaz zatrudnienia dzieci. Wszystkie te działania miały nie tylko wymiar ludzki, ale również praktyczny, ponieważ tylko załoga złożona z wysoko wykwalifikowanych specjalistów była w stanie utrzymać najwyższy poziom jakości produkcji. Usprawnione procesy produkcji, udoskonalone techniki i ręczna praca stały się podstawą sukcesu firmy.

W 1784 roku, po czterech latach prac badawczych, udało się spełnić oczekiwania Króla i uzyskano delikatny matowy odcień błękitu, tzw. "Bleu mourant", którym dekorowano ulubiony przez Króla serwis "Neuzierat". Do jego śmierci w 1786 roku, wyroby z KPM trafiły na stoły rosyjskiej rodziny carskiej, a także wielu europejskich dworów królewskich.

Po śmierci Fryderyka II Wielkiego, fabrykę przejął jego bratanek i następca: Fryderyk Wilhelm II, który uczynił z KPM wiodącą technologicznie firmę, ze średnim dochodem w wysokości 40 000 talarów rocznie.

Kiedy w 1807/08 roku wojska napoleońskie zajęły Berlin, kasa manufaktury została skonfiskowana, a magazyny we Wrocławiu i Warszawie zlicytowane na rzecz francuskich władz. W wyniku działań francuskich najemców, fabryka poniosła ciężkie straty.

Christoph Georg Frick, arkanista KPM, opracował w 1814r. nową, genialną paletę odcieni zieleni i szarości, dzięki czemu malowanie porcelany przypominało od tej pory malowanie obrazów olejnych.

Koniec Wojny Wyzwoleńczej w 1815r. nie tylko uwolnił Prusy od Francuzów, ale także fabrykę od problemów z zamówieniami, a Król wynagrodził swych najbardziej zasłużonych generałów prezentami z porcelany.

W 1873 roku fabryka zostaje przeniesiona na obrzeża Tiergarten, jednak ta lokalizacja przynosi nieocenione korzyści. Bliskość rzeki Szprewy powoduje, że zaopatrzenie fabryki w surowce, jak i transport wyrobów gotowych drogą wodna są o wiele łatwiejsze i tańsze niż wcześniej.

Inspirowany pięknem starochińskiej porcelany, chemik fabryczny Hermann Seger,który dołączył do KPM w 1878 roku, opracowuje nowe kolory glazury: krwisty, seledynowy i kryształowy, zaś zatrudnienie w 1908 roku Theodore Schmuz-Baudiss na stanowisku dyrektora artystycznego owocuje powstaniem wyrobów w nowm stylu: Art Nouveau...

Po wybuchu I Wojny Światowej w 1914 r., naród zmuszony był zrezygnować z luksusu i przekazać złoto na broń. Na życzenie cesarza, w fabryce wycofano złote zdobienia, a motywy roślinne i sceny rodzajowe zostały zastąpione motywem "Krzyża Żelaznego" i portretami generałów. Szczególnie Cesarza Wilhelma II i Paula von Hindenburg.

W 1918 roku KPM oficjalnie przestała być "Królewska" i od tej pory nazwa brzmi Staatliche Porzellan-Manufaktur.

Od 1928 roku, pod kierownictwem dr Günthera von Pechmann, manufaktura rozpoczęła okres nowego wyrazu artystycznego, a projekt artystki Trude Petri "URBINO" przyniósł firmie nie tylko sukces komercyjny, ale także nagrodę Grand Prix na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 roku.

Podczas II Wojny Światowej w nocy 22/23 listopada 1943r. fabryka została zbombardowana przez Aliantów i budynek KPM w Tiergarten wraz z maszynami i materiałami został zniszczony. Wiele form zostało także bezpowrotnie straconych.

W latach powojennych produkcja została przeniesiona do prowizorycznego schronienia w Selb, a jednocześnie trwała odbudowa zakładu w Berlinie. Podział zaopatrzenia, produkcji i dostaw, powodował także pogorszenie wydajności.

W 1957 roku produkcja powróciła na historyczne miejsce, do przebudowanej fabryki w Berlinie. W 1981 roku władze NRD w Berlinie Wschodnim zwróciły fabryce materiały z jej archiwum. Berlin Zachodni zaś, zapłacił za nie w naturze, przekazując figury Mostu Zamkowego w zamian za ich powrót na stare miejsce.

Zaś w roku 1988, w głosowaniu Senatu zdecydowano o zmianie statusu prawnego fabryki z własności państwowej na spółkę i powrocie do starej nazwy w nowej formie KPM – Königliche Porzellan-Manufaktur Berlin GmbH.

W ciągu pięciu lat 1998 - 2003, cały kompleks budynków manufaktury został starannie odrestaurowany, a technologia produkcji unowocześniona, zgodnie z obowiązującymi standardami.

W lutym 2006 roku nastąpiła całkowita prywatyzacja manufaktury. Jedynym właścicielem najstarszego berlińskiego przedsiębiorstwa rzemieślniczego został bankier Jörg Woltmann...