Str.

> Wint powstał z wista; podobno niektórzy, niezbyt uczciwi gracze, za pomocą umówionych znaków, jakoto: przechylania głowy na prawo, lub na lewo, albo podnoszenia papierosa w górę i opuszczania go na dół it. p. objaśniali się wzajemnie, jakie im los dał karty do ręki. Jeden z inteligentniejszych graczy, którego nazwisko zaginęło (bez szkody zresztą) dla cywilizacji i historji... winto-wej, wpadł na pomysł zastąpienia tego oszustwa jawnością i zaproponował objaśnianie się o rodzaju posiadanych kart za pomocą umówionych słów zamiast znaków. Spróbowano, a wynikiem tego była bardzo przyjemna gra kombinacyjna, nazwana wtntem od wyrazu russkiego, oznaczającego śrubę, gdyż grający pokazywaniem wziątek (lew) śrubują grę własną, jakoteż przeciwników, w górę. W ciągu kilku lat gra ta wyparła inne, popularne niegdyś: preferansa i wista z licytacją, stała się najulubieńszą grą towarzyską, nie hazar-downą, zawsze zajmującą, stanowiącą odpoczynek i rozrywkę. Jedyną przykrą jej stroną jest odpowiedzialność gracza wobec partnera, dwóch bowiem graczy gra wspólnemi siłami przeciwko dwóm innym, wzajemnie korzystając z wygranej, jako-też solidarnie odpowiadając—kieszenią—za błędy swoje. Najprzyjemniejszą jest gra ta wówczas, gdy wszyscy gracze równej są siły, a że gra wymaga dokładnej znajomości zasad licytacji i rozgrywania, których niechętnie uczą wytrawni wiń-ciarze, przeto wobec braku podobnej książeczki w języku polskim, postanowiliśmy wyłożyć w krótkości te zasady, objaśniającje praktycznemi przykładami. Nadmieniamy, że chcący dobrze grać w winta, powinien oprócz wrodzonych darów: pamięci, uwagi, ostrożności i siły kombinacyjnej, a nawet pewnej fantazji, systematycznie uczyć się gry, a mianowicie nasampierw teoretycznie poznać zasady, rozegrać rozmaite partje przy otwartych kartach wszystkich czterech fikcyjnych graczy, potem przez dłuższy czas przypatrywać się grze wytrawnych graczy, nareszcie wziąć się do gry istotnej po niskiej cenie. Nieumiejętność bowiem, czyli fuszerada, szkodzi nietylko samemu graczowi, który pomimo najlepszych kart przegrywa, gdy grać nie umie, lecz nadto przynosi szkodę i.... irytację v szystkim innym graczom, którzy,wskutek tego jak ognia boją się fuszerów przy wińcie, podczas gdy w innych grach tacy gracze, jako łatwo dające się strzydz owieczki, bardzo są pożądani. Pewien ojciec uskarżał się kiedyś przed przyjacielem, że syn jego nie umie grać w karty. „Ależ to zaleta" —odrzekł przyjaciel. „Cóż z tego, kiedy on grywa—choć nie umie". Otóż, aby uniknąć tego przycinku, przeczytajcie tę książeczkę przyszli wińciarze. zanim do zielonego zasiądziecie stolika; a nadewszystko pamiętajcie, że wszelka gra powinna być tylko rozrywką, wytchnieniem, nigdy zaś—namiętnością, tem mniej zajęciem! Warszawa, podczas kanikuły i słomianego wdowieństwa.

Str.

> I.OGÓLNE ZASADY WINTA. II. LICYTACYA. ZASADY LICYTACYI. III. ROZGRYWKA. IV. RACHUNEK. I. GRA. ZWYCZAJNE TREFL 7 lew dla grających, 6 dla przeciwników. II. GRA: 2 TREFL 8 lew dla grających, 5 dla przeciwników (Nadrobione lewy). III Gra: trzy pik 9 lew dla grających, 4 dla przeciwników. {Nadrobione lewy). IV. GRA: 4 TREFL (10 lew dla grających, 3 dla przeciwników). V. GRA: 5 PIK. (II lew dla grających, 2 dla przeciwników). VI. GRA: MAŁY SZLEM (Szlemik) W KARO (lub bez atu). (12 lew dla grających, jedna dla przeciwników). VII. GRA: WIELKI SZLEM BEZ ATU. (13 lew dla grających). IX. FIGIEL WINTOWY. (Wielki szlem w karo dla AB) UROZMAICENIA 3RY WINTOWEJ. GRA X. Licytacya do otwartego dziadka.