Antoni Michalak 1902Kozłów Szlachecki-1975 Kazimierz Dolny.
Wydmy nad Morzem Bałtyckim.
Olej na Płótnie.
Sygnatura Prawy dolny róg: Michalak65.
Wymiary:
W świetle ramy : 44 cm x 30 cm.
Rama na zewnątrz: 49cm x 37 cm.
Antoni Michalak (ur. 1899 lub 1902 w Kozłowie Szlacheckim, zm. 1975 w Kazimierzu Dolnym[1][2]) – malarz sztuki sakralnej, portrecista i rysownik.
Naukę rozpoczął w gimnazjum w Warszawie. Na skutek niezwykłych wydarzeń na początku I wojny światowej znalazł się w sierocińcu Odessie. Tam w latach 1915–1918 uczył się rysunku. Jego mecenaskami były rosyjskie księżne - Dołgorukowa i Szczerbatowa. Po powrocie do Polski kontynuował naukę u Jana Kauzika i Miłosza Kotarbińskiego w warszawskiej Szkole Rysunkowej. W okresie 1919–1925 studiował (z przerwą w latach 1920–1922, kiedy to walczył podczas wojny polsko-sowieckiej) w Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyżanowskiego i Tadeusza Pruszkowskiego.
W 1925 wyjechał do Paryża na roczne stypendium, w dowód uznania za pracę dyplomową Bajka o szczęśliwym człowieku. W 1926 zwiedził Włochy i Austrię. W 1928 osiadł w Kazimierzu Dolnym. W 1933 przeniósł się do Lwowa, gdzie uczył w Państwowej Szkole Technicznej. Od 1939 zamieszkał na stałe w Kazimierzu Dolnym.
Po wojnie pracował przy konserwacji zabytków Wrocławia. W latach 1948–1969 był profesorem rysunku, malarstwa i technik plastycznych KUL.
W 1925 był współzałożycielem Bractwa Św. Łukasza. Uprawiał malarstwo religijne, portretowe oraz ścienne. Brał udział w wystawach we Francji, Holandii, Niemczech, USA i Wielkiej Brytanii.
Ojciec malarza Janusza i architekta Tadeusza, dziadek malarza Jana Seweryna.
Źródło: Wikipedia 2015