KSIĄŻKA O KOŁYMIE - AUTOGRAF Z DEDYKACJA DLA PREZESA STRONNICTWA NARODOWEGO TADEUSZA BIELECKIEGO . WEKSEL Z AUTOGRAFEM ANATOLA KRAKOWIECKIEGO EKSTREMALNA RZADKOŚĆ Anatol Eugeniusz Krakowiecki (ur. 11 maja 1901 w Podgórzu, zm. 7 kwietnia 1950 w Londynie) – polski pisarz, dziennikarz, więzień sowieckich łagrów Kołymy. Syn Jana, respicjenta straży skarbowej, i Marii ze Ślaskich. Dzieciństwo spędził w Skawinie, do gimnazjum uczęszczał w Podgórzu. W listopadzie 1918 zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. W okresie międzywojennym dziennikarz Ilustrowanego Kuryera Codziennego, współpracownik kabaretów i teatrzyków rewiowych, redaktor czasopism, m.in. redaktor odpowiedzialny magazynu podróżniczo-geograficznego Na Szerokim Świecie (wydawanego 1928-39 przez koncern prasowy IKC, redaktorem naczelnym był prezes grupy - Marian Dąbrowski). 7 października 1939 został aresztowany przez NKWD przy próbie przekroczenia granicy polsko-węgierskiej, w latach 1940–1942 więzień łagrów – obozów śmierci nad Kołymą (w obecności Krakowieckiego zmarło w ciągu dwóch lat ponad 300 więźniów). Zwolniony z łagru 12 kwietnia 1942 w wyniku układu Sikorski-Majski, po zwolnieniu – w składzie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (Armia Andersa). Po ewakuacji do Iranu, a następnie przejściu wojsk polskich do Iraku i przekształceniu w Armię Polską na Wschodzie pracował m.in. w redakcji Kuriera Polskiego w Bagdadzie i W Drodze. Przeszedł cały szlak bojowy 2 Korpusu. Od 1946 przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Dziełem życia Krakowieckiego jest wydana w 1950 autobiograficzna Książka o Kołymie – zapis doświadczeń łagrowych przedstawionych z narracyjnym dystansem i nutą sarkazmu. Krakowiecki był ponadto autorem utworów scenicznych i poezji lirycznej. Tadeusz Bielecki urodził się w 1901 r. w Słupi na Kielecczyźnie, w rodzinie nauczycielskiej. Maturę zdał w Wyższej Szkole Realnej w Będzinie. W 1919 r. rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym UJ z przerwą na ochotniczy udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a od 1924 r. równolegle na Wydziale Prawa oraz w Szkole Nauk Politycznych. Pracę doktorską obronił w 1927 r. W okresie studiów działał w kołach naukowych i ideowo-politycznych. Był jednym z głównych liderów nowego pokolenia narodowców, tzw. „młodej endecji”. Należał do Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska oraz do tajnej Ligi Narodowej. Przez pewien czas pełnił też funkcję osobistego sekretarza Romana Dmowskiego. Był pomysłodawcą nazwy i struktury Obozu Wielkiej Polski, w grudniu 1926 r. objął stanowisko zastępcy przewodniczącego Ruchu Młodych OWP. Od 1928 r. stał na czele Wydziału Wykonawczego Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego, w 1934 r. zorganizował i kierował Sekcją Młodych SN W 1930 r. w okręgu skierniewicko-rawskim otrzymał mandat posła na Sejm. Wybrany z listy Stronnictwa Narodowego, sprawował go do 1935 r. Gdy w 1933 r. OWP został rozwiązany przez władze sanacyjne, Bielecki opowiadał się za włączeniem młodzieży z tej organizacji w szeregi Stronnictwa Narodowego. Jednocześnie był przeciwny tworzeniu nowej formacji pod nazwą Obóz Narodowo-Radykalny uzasadniając, że podziały wewnątrz ruchu narodowego będą go osłabiać. W lutym 1935 r. Tadeusz Bielecki został wiceprezesem SN. Był również powoływany przez Dmowskiego do wszystkich nieformalnych gremiów kierowniczych obozu narodowego („siódemki” i „dziewiątki”). Formalnie prezesem Stronnictwa został dopiero w czerwcu 1939 r. i sprawował tę funkcję aż do śmierci. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, następnie przedostał się do Francji. W Paryżu od końca 1939 r. był zastępcą przewodniczącego I Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej – organu konsultacyjnego i opiniodawczego prezydenta i rządu RP na uchodźstwie. Po upadku Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Kierowane przez niego emigracyjne Stronnictwo Narodowe prowadziło politykę opozycyjną wobec rządu gen. Sikorskiego. Krytykowano przede wszystkim zawarcie układu Sikorski-Majski przywracającego stosunki dyplomatyczne między Polską i ZSRR, co doprowadziło do wystąpienia działaczy SN z rządu Sikorskiego. Jednocześnie, w grudniu 1942 r. Stronnictwo wysunęło oficjalne żądanie przesunięcia granicy zachodniej Rzeczypospolitej na Odrze i Nysie Łużyckiej. Po wojnie Bielecki pozostał na emigracji, w latach 1949-54 w Wielkiej Brytanii współtworzył Radę Polityczną, będącą reprezentacją polskich stronnictw politycznych na wychodźstwie. W 1954 r. stał na czele Tymczasowej Rady Jedności Narodowej aż do momentu jej rozwiązania w 1972 r. Patronował odradzaniu się ruchu narodowego w kraju od początku lat 70., udostępniając jego działaczom łamy "Myśli Polskiej" i pomagając w organizowaniu podziemnej poligrafii. Tadeusz Bielecki zmarł 5 lutego 1982 r. w Londynie,