Alt Tirschenreuth  talerz dekoracyjny z serii ptasiej „Europeischesingvogel” Europejskie ptaki śpiewające

Talerz  z 1986 roku z limitowanej serii 100 egzemplarzy  - wydanej dla WWF – World Wildlife Fund z numerem edycji 842H i numerem rejestracji w katalogu dla kolekcjonerów Bradex  22-T40– I.5

Talerz z grafiką Ursule Band –  Sikorka bogatka

Średnica 19,8 cm średnica okręgu podstawy 11,5 cm z zawieszką.

Gold rant- czyli złota obwódka wykonana jest z 22 karatowego złota !

Stan jak nowy, posiada otwory do montażu na ścianie.

Bogatka zwyczajna

Bogatka zwyczajna, bogatka, sikora bogatka (Parus major) – gatunek niewielkiego, częściowo wędrownego ptaka z rodziny sikor (Paridae). Jest to gatunek szeroko rozpowszechniony i pospolity w całej Europie, na Bliskim Wschodzie, w Azji Środkowej i na wschód przez Palearktykę do rzeki Amur, na południe do części Afryki Północnej, gdzie na ogół zamieszkuje każdy rodzaj lasu; większość sikor nie migruje, z wyjątkiem bardzo surowych zim.

Największa z europejskich sikor i w wielu miejscach najliczniejsza. Wierzch ciała oliwkowy, a pokrywy skrzydłowe szaroniebieskie z białym prążkiem. Spód żółty z czarną, podłużną pręgą, tzw. krawat. Skrzydła i ogon są czarnoszare, a na lotkach widać poprzeczną białą pręgę. Czarny dziób, ciemnobrązowe tęczówki oczu i szaroniebieskie dość długie i silne nogi, dzięki którym porusza się zręcznie pomiędzy gałązkami. Samiec wyróżnia się szerszym i dłuższym (nieprzerwanym od gardła po podogonie) czarnym paskiem na żółtej piersi i brzuchu. U samic czarny pasek na spodzie ciała jest węższy i często przerwany. Obie płci są zbliżonej wielkości. Młode osobniki w szacie juv. mają bledsze odcienie upierzenia – czerń zastąpioną brązem, policzki żółtawe, spód matowożółty i niekompletny czarny pasek oddzielający jasny policzek od żółtego brzucha[4], ale poza tymi cechami są podobne do ptaków dorosłych.

Długość ciała 14–16 cm, z czego 28–32 mm przypada na czaszkę, w tym 10–13 mm na dziób. Rozpiętość skrzydeł 22 cm. Okres pierzenia trwa od połowy maja do połowy października.

Masa ciała ok. 20–30 g.

Zasięg występowania i systematyka

Zamieszkuje od Atlantyku po Pacyfik rozległe obszary Europy, północno-zachodniej Afryki i umiarkowaną oraz cieplejszą strefę Azji prócz najwyższych gór. Nie zalatuje do północnej tundry. Na większości swojego areału to ptaki prowadzące osiadły tryb życia lub częściowo wędrowne. W porównaniu z ubiegłym wiekiem liczebność sikory bogatki znacznie wzrasta z racji zimowania w pobliżu dogodnych osiedli ludzkich.

W Polsce rozpowszechniony w całym kraju, bardzo liczny ptak lęgowy. Występuje tu podgatunek nominatywny (P. m. major). Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 krajowa populacja bogatki liczyła 4 487 000 – 5 113 000 par lęgowych, jest to zatem piąty pod względem liczebności (po skowronku, wróblu, ziębie i kapturce) ptak lęgowy polskiej awifauny. Trend liczebności populacji jest wzrostowy. Najwięcej bogatek występuje w Karpatach i na Śląsku. Zimuje w kraju i wtedy trzyma się blisko ludzkich zabudowań. Osobniki, które decydują się na odlot, robią to we wrześniu i październiku. Bardzo licznie widuje się je na wybrzeżu, a w górach występują do wyższych pięter lasu, do ok. 1200 m n.p.m. Można ją spotkać w małych stadach składających się z innych gatunków sikor, raniuszków i pełzaczy. Pisklęta, które obrączkowano latem w Polsce, odnajdywano zimą za południowo-zachodnią granicą. Jesienią dokonują się dość liczne przeloty populacji skandynawskich wzdłuż wybrzeża Bałtyku, zatem ptaki widywane zimą i latem w kraju mogą mieć różne pochodzenie.

Biotop

Różnorodne lasy, zadrzewienia polne, często w sąsiedztwie człowieka – w parkach, ogrodach, zieleni miejskiej, wiejskiej i sadach, małe grupy krzewów, w miastach wewnątrz osiedli mieszkaniowych. Zamieszkuje także tereny, gdzie jest wiele zagajników, zawsze na drzewach. Najliczniej gnieździ się jednak w starych, widnych lasach liściastych i mieszanych. W gęstych lasach, w tym iglastych preferuje polany leśne.

Toleruje obecność człowieka, a zimą wręcz do jego zabudowań się zbliża – spotkać ją można wtedy w karmnikach jedzącą nasiona różnych roślin oleistych. Zasiedlić może nawet obszary bezdrzewne, ale musi mieć miejsce do gnieżdżenia się, np. budkę lęgową. Stałe dokarmianie sprawia, że głównie z tego powodu zamieszkuje ogrody. To najmniej związana ze zwartymi kompleksami leśnymi, a najbardziej związana z ludźmi europejska sikora. Zasięg występowania sikory bogatki jest dużo większy niż innych sikor.

U bogatki zarejestrowanych zostało ponad 200 rodzajów głosów. Śpiew samca zwraca na siebie uwagę prostotą, dużym repertuarem głosów i donośnym brzmieniem – to „cicibej cicibej” lub „si si trn”, powtarzane wielokrotnie dwu- i trzysylabowe motywy. Czasem mogą brzmieć podobnie do zięb – „pink” lub warczeć „czerrr”. Melodie wykonywane przez samce rozlegają się już w czasie przedwiośnia. Śpiew tego ptaka słyszy się najczęściej wiosną, ale także w czasie słonecznych jesiennych i zimowych dni. Bogatka potrafi naśladować głosy kontaktowe innych gatunków np. dzwońca, sikory ubogiej czy pierwiosnka.

Sezon lęgowy trwa od końca kwietnia do początku lipca. Tworzone pary są monogamiczne. Łączenie się w pary ma miejsce w marcu. W lasach liściastych zagęszczenie par wynosi ok. jednej pary na 1 hektar, w borach iglastych około jednej pary na 2–5 ha. W porównaniu do lat 70. XX wieku bogatki wyprowadzają lęgi wcześniej, gdyż wcześniej rośnie temperatura wiosną, co prowadzi do rozwoju roślin i organizmów służących za pożywienie dla młodych.

Gniazdo

W dziuplach, budkach lęgowych, opuszczonych gniazdach oraz innych, antropogenicznych miejscach – wywietrznikach, żywopłotach, nawet w pozostawionym czajniku lub skrzynce na listy. Czynnikiem, który silnie ogranicza lokalną liczebność sikory jest brak odpowiednich miejsc do gnieżdżenia się. Jeśli niektóre pary nie mogą znaleźć odpowiedniego drzewa na założenie gniazda na cały sezon są wyłączone z procesu reprodukcyjnego. Ptaki jednak próbują szukać różnych lokalizacji i zasiedlają ziemne nory, żelazne lub kamionkowe rury, w których potem wychowują swe potomstwo. Istotna jest jednak wielkość otworu wlotowego. Zbyt szerokie nie zabezpiecza odpowiednio gniazda i nie nadaje się do złożenia jaj, które byłyby łatwym łupem. Konstrukcja lęgowa składa się z włosia, sierści, mchu i puchu, a wyścielona jest mchem, delikatnym sianem, sierścią i pierzem.

Jaja

Dwa lęgi w roku, jaja składane od końca kwietnia do początku lipca w liczbie od 6 do 14. Tak duża liczba jaj ma zrekompensować straty spowodowane zimowaniem na terenie lęgowym. Jaja są koloru białego, pokrywają je rdzawe plamki. Ich średnie wymiary (n=124) wynoszą 17,2 × 13,4 mm.

Wysiadywanie i odchów młodych

Jaja wysiadywane są przez okres 13–14 dni przez samicę. W szczytowym okresie sezonu rodzice mogą odbyć ponad 1000 lotów do gniazda w trakcie 16-godzinnego dnia. Pisklęta, gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 15–21 dniach. Przez 3 tygodnie przebywania potomstwa w gnieździe samiec pomaga partnerce w jego dokarmianiu. Rodzina przebywa ze sobą jeszcze przez 3 kolejne tygodnie.

Najdłużej żyjąca bogatka, której wiek oznaczył człowiek, miała 15 lat.

Pożywienie

Sikora bogatka, choć chętnie odwiedza karmniki, musi uzupełniać dietę w pokarm pochodzenia zwierzęcego

Pożywienie bogatki stanowią owady (od jaja, larwy po poczwarki i postaci dorosłe), pająki i inne bezkręgowce, zimą pokarm roślinny – nasiona (szczególnie chętnie nasiona roślin oleistych, np. słonecznika), owoce, często jest także dokarmiana przez ludzi, np. słoniną. Sporadycznie zjada również orzechy włoskie, rzadko wystawianie w karmnikach. Poszukuje też jajeczek i larw owadów ukrytych w szczelinach gałęzi. Potrafi zjeść w ciągu minuty 24 owady lub ich jaja i odwiedzić w ciągu doby około tysiąc drzew. Może też sięgać po padlinę większych zwierząt. Najchętniej jednak zjada owady (np. chrząszcze).

W każdym środowisku, w którym występuje, zachowuje się jak ptak leśny, co oznacza, że przesiaduje najczęściej na drzewach, gdzie łapie owady. W razie potrzeby jednak żeruje także na poziomie gruntu. Zimą w karmnikach jest jednym z najczęstszych gości, nie dlatego, że nie jest w stanie znaleźć innego pokarmu, lecz dlatego, że ten podany przez człowieka nie wymaga trudu przy jego zdobywaniu. Pożywienie pozostawiane w karmnikach – słonina i nasiona – nie wystarcza ptakowi do pełnego zaspokojenia potrzeb żywieniowych, dlatego dokarmianie nie zawsze dobrze służy bogatce. By dotrwać do kolejnej wiosny wymaga ona zimą również pokarmu zwierzęcego, który zdobywa i tak bez pomocy człowieka.

Największą ilość owadów sikory zabijają w okresie wykarmiania piskląt. Są okresy, kiedy zjada w ciągu dnia tyle, ile sama waży, czyli około 20 g przekładających się na 130 do 200 owadów w zależności od ich masy. W ten sposób jedna rodzina w ciągu lata zjada ok. 75 kg, co przekłada się na 3 miliony owadów. Silny dziób pozwala na chwytanie gąsienic, rozłupywanie złóż owadzich jaj, odrywanie kawałków kory, a jesienią i zimą na rozłupywanie nasion.

Przy niedoborze pokarmu bogatki potrafią upolować i zjeść drobne kręgowce, takie jak małe nietoperze i inne ptaki śpiewające. Potwierdzono pojedyncze przypadki (w tym również w Polsce) zjadania martwych nietoperzy oraz systematyczne polowania tych sikor na hibernujące karliki malutkie. W lecie obserwowano bogatki, które zabijały inne ptaki śpiewające w rywalizacji o miejsca lęgowe, a zimą dla pożywienia. Te obserwacje wskazują na tendencję występującą u ptaków niemigrujących, takich jak bogatki, polegającą na innowacyjnych zachowaniach żywieniowych w zimie niż w innych porach roku.

Status, zagrożenia i ochrona

IUCN uznaje bogatkę za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Według szacunków organizacji BirdLife International, w 2015 roku liczebność europejskiej populacji (wraz z Turcją) zawierała się w przedziale 130–211 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy.

Na terenie Polski bogatka jest objęta ścisłą ochroną gatunkową. Na Czerwonej liście ptaków Polski została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC).

Liczebności sikory bogatki sprzyja wywieszanie nisko (na wysokości ok. 1,30–1,50 m) budek lęgowych na danym terenie, jak i ochrona starych drzew dziuplastych. Zagrażają im naturalne drapieżniki, a wiele z nich poluje na sikory. Populacje może zmniejszyć też zimą głód i mróz.

Ursula Band urodziła się w Miśni we wschodnich Niemczech. Po studiach została przyjęta do prestiżowej Szkoły Malarstwa i Rysunku Państwowej Fabryki Porcelany w Miśni, gdzie przeszła cztery lata intensywnego szkolenia. Później otworzył własną pracownię plastyczną.  Ptaki i kwiaty  to jej ulubione tematy .

Hutschenreuther

Hutschenreuther to nazwisko rodziny, która stworzyła fabrykę porcelany w północnej Bawarii w 1814 roku. Hutschenreuther był prekursorem i sprawił, że niemiecka porcelana uzyskała  doskonałą reputację w europejskim przemyśle porcelany zdobywając w krótkim czasie rynki Północnej i Południowej Ameryki. Hutschenreuther "Mark of the Lion" „Symbol Lwa” jest symbolem doskonałości, która trwa do dziś, choć od 2000 r jest znakiem towarowym Rosenthal. Na przełomie wieków to właśnie Hutschenreuther był najbardziej rozpoznawalna i ceniona marka niemieckiej doskonałej porcelany. Zdobył najwięcej nagród na międzynarodowych wystawach i konkursach zarówno za jakość jak i wzornictwo.

Firma została założona w 1814 roku przez Carolusa Magnusa Hutschenreuthera (1780-1845) z siedzibą w Hohenberg an der Eger, w Bawarii, Niemcy. Firma działała  pod nazwą  C. M. Hutschenreuther, Hohenberg / Eger

Oprócz dekoracji białej ceramiki, Hutschenreuther chciał produkować swoje własne wzory, a po ośmiu lat walki z rządem Bawarii (który nie był zainteresowany w tworzeniu konkurencji dla fabryki państwowej), Hutschenreuther zdobył niezbędne pozwolenie na rozpoczęcie produkcji w 1822

Carl pracował wcześniej w  doskonałej starej fabryce porcelany  Wallendorf . Po jego śmierci w 1845 roku, fabryka była kierowana przez wdowę Johannę Hutschenreuther i jej synów. Od 1860 roku rozpoczęto produkować pięknie ręcznie złoconą najwyższej jakości . Duża część fabryki została zniszczona przez pożar w 1848 roku, ale została odbudowany.

Kolejnym wielkim nazwiskiem w tej rodzinie jest Lorenz Hutschenreuther , pełne imię i nazwisko Lorenz Christian Friedrich Hutschenreuther  (ur . 8 maja 1817 w Hohenberg an der Eger ; † 8 października 1886 w Würzburgu ) szlachcic bawarski, był przedsiębiorcą i założycielem fabryki porcelany Lorenz Hutschenreuther w Selb .

Lorenz Hutschenreuther był pierwoorodnym synem i dziedzicem Carolusa Magnusa Hutschenreuthera i jego żony Johanny Marii Barbary z domu Reuss. Jego ojciec był komiwojażerem, malarzem porcelany i założycielem firmy CM Hutschenreuther AG Hohenberg . Najpierw sztuki wyrobu porcelany uczył się w fabryce porcelany swoich rodziców. Po śmierci ojca matka, Lorenz i pozostałe dzieci kontynuowały działalność po staremu. Lorenz bezskutecznie próbował wprowadzić innowacje w rodzinnej firmie.

W 1843 roku Lorenz Hutschenreuther ożenił się z Bertą Heßner, córką kupca z Altenburga .

Lorenz Hutschenreuther Fabryka Porcelany

Ponieważ Lorenz Hutschenreuther nie znalazł oparcia w kręgu rodzinnym z propozycjami innowacji, przygotowywał się do założenia własnej fabryki porcelany. Pozwolił na to znaczny posag żony.  Po niszczycielskim pożarze w Selb pojawiła się okazja do nabycia Ludwigsmühle. 10 sierpnia 1857 r. otrzymał koncesję na założenie fabryki porcelany. W grudniu 1857 r. kupił majątek w upadłości i wzniósł pierwsze budynki fabryczne. Rzem z bratem  Carlem Christianem -  Lorenz założył własną firmę w Selb, mieście około 17 km na północ od Hohenberg.

Na początku Lorenz  Hutschenreuther starał się o formy i dekoracje serwisów do kawy u znanego malarza porcelany W. Götze w Karlsbadzie w Bohemii.

W marcu 1859 r. uruchomiono nową fabrykę zatrudniającą około 50 pracowników. Miała obok pieca, mechanizację również za pomocą silnika parowego i energii wodnej. W połowie roku zoptymalizowano receptury mas, a udoskonalone próbki zostały wysłane do potencjalnych klientów. W 1860 roku Lorenz Hutschenreuther wystawiał się na targach w Lipsku i z trudem mógł zrealizować liczbę zamówień. Oszałamiający sukces jego porcelany stał się fundamentem jednej z najlepszych fabryk porcelany na świecie.

W 1864 roku dobudowano kolejne piece i rozszerzono działalność dekoratorską. Od 1870 roku produkowana porcelana i coraz bardziej wyszukane zastawy stołowe , z których większość nie była dotychczas markowana, otrzymywały monogram „L. HR.” Katalog główny prezentował niemal całą kolekcję manufaktury. W 1877 roku Lorenz Hutschenreuther wycofał się z firmy ze względów zdrowotnych i przeniósł się do Würzburga . Zarządzanie firmą przeszło w ręce jego dwóch synów Wiktora i Eugena oraz zięcia Hansa Pabsta. Hansa Pabsta, męża swojej córki Julie  , przyjął Hutschenreuther jako partnera już w 1864 roku.

W 1886 Lorenz Hutschenreuther roku został pochowany w swoim rodzinnym mieście Selb, gdzie jego imieniem nazwano ulicę.

Po odejściu założyciela firmy

W 1880 Lorenz rozpoczął współpracę z Leopoldem Gmelinem (ur. 1847) i innymi artystami. Zapoczątkowało to długa tradycję współpracy firmy z wiodącymi arystami i projektantami sztuki uzytkowej.  W 1882 roku artysta Leopold  Gmelin i producent Lorenz Hutschenreuther otrzymali złoty medal za zdobioną zastawę stołową na wystawie handlowej w Norymberdze . W 1902 roku firma została przekształcona w spółkę akcyjną i zmieniała nazwę na Porzellanfabriken Lorenz Hutschenreuther AG Selb . W 1906 roku nabyła fabrykę porcelany Jäger, Werner & Co, a także  fabryki w Altrohlau (1909), Arzburg (1918), a w 1917 roku fabrykę porcelany Paula Müllera. Fabryka Paula Mullera została założona w 1890 roku i specjalizowała się w produkcji porcelany stołowej. Sygnatura z koroną została pierwszy raz użyta  przez Hutschenreuther w 1917 roku i tej pory nad znakiem Mullera miała nazwę Hutschenreuther. Dla wszystkich fabryk pracowało biuro artystyczne w Selb – udosteponiając formy i dekoracje dla wszystkich fabryk. Stąd znajdziemy te same wzory na róznych serwisach, co czasem utrydnia datowanie tej porcelany. W tym samym roku powstał dział artystyczny Lorenza Hutschenreuthera. Dyrektorem artystycznym był profesor Fritz Klee – znakomity rzeźbiarz i grafik, dyrektor założonej przez siebie Królewskiej Szkoły Technicznej w Selb. Wraz ze swoim kolegą Veitem zaprojektował bardzo dużo znakomitych serwisów i dekoracji tej pięknej porcelany.

Fritz Klee ( 24 sierpnia 1876 w Würzburgu - 12 grudnia 1976 w Stuttgarcie ) był niemieckim projektantem i architektem porcelany. Jako dyrektor-założyciel i wieloletni profesor Państwowej Technikum Porcelany w Selbie kształtował ją w latach 1908-1939.

Po studiach architektonicznych na Politechnice w Monachium , Klee pracował od 1904 do 1908 w Urzędzie Budownictwa Miejskiego w Monachium. Był między innymi dyrektorem artystycznym biura konstrukcyjnego szpitala Schwabing , gdzie pięć mozaik wykonanych według jego projektu do dziś zdobi elewację głównego budynku. W 1907 roku został powołany na kierownika nowo powstałej Państwowej Szkoły Porcelany w Selbie, której dyrektorem pozostał do 1939 roku. Od 1917 do 1922 Klee był także dyrektorem artystycznym działu sztuki w Lorenz Hutschenreuther AG, dla którego wykonał dużą liczbę projektów do 1939 roku. W wolnych chwilach robił pacynki, do teatru lalek w którym grał z przyjaciółmi. Po zakończeniu działalności w Selb, Klee i jego żona Frieda przenieśli się w 1939 roku do Stuttgartu-Sillenbuch . Do późnej starości wykonywał rysunki i kolaże.

W 1922 r. kierownictwo artystyczne działu artystycznego powierzono rzeźbiarzom Karlowi Tutterowi i Carlowi Wernerowi. Wzrosła jakość i ilość produkcji. Firma znakomicie działa marketingowo. W 1930 r. wykorzystując kłopoty słynnej Miśni Meissen – uzyskała oficjalne zezwolenie od Misni na produkcję Zwiebelmuster- wzoru cebulowego – który dzięki Hutschenreutherowi przeżył drugą młodość na rynkach całego świata i popularny jest bardzo do dzisiaj.

W 1927 r. przyłączono do firmy znakomite fabryki porcelany w Tirschenreuth i fabrykę porcelany hotelowej Gebrüder Bauscher w Weiden in der Oberpfalz , a w 1928 r. fabrykę porcelany w Königszelt – dziś Jaworzyna Śląska .

W 1934 roku doradcą artystycznym i technicznym został Max Adolf Pfeiffer , wcześniej dyrektor generalny Miśnieńskiej Państwowej Manufaktury Porcelany. Hutschenreuther stał się wiodącą niemiecką fabryka porcelany odnosząc także wielki sukces za granica- szczególnie na rynku amerykańskim. Zarówno jakość jak i klasa artystyczna tej porcelany zdobywała z łatwością zagraniczne rynki, a zachwyceni klienci do dzisiaj tworzą w USA kilka kolekcjonerskich grup polujących na tą wspaniałą porcelanę.

Max Adolf Pfeiffer namówił do współpracy z Hutschenreutherem ważnych współczesnych rzeźbiarzy, takich jak Paul Scheurich , Max Esser i Emil Paul Börner .

W czasie wojny – jak wiele niemieckich fabryk – Hutschjeneruther produkował porcelane dla niemieckiej armii a obok sygnatury fabryki pojawiła się nazistowska gapa ze swastykami.

Przejęcia niektórych fabryk , które były własnością rodzin żydowskich – były skutkiem polityki hitlerowców. Wielu właścicieli pochodzenia żydowskiego musiało opuścić kraj. W 1934 roku uciekł Philip Rosenthal do Anglii, a jego nazistowski zięć podjął kroki, żeby pod pretekstem niepoczytalności pozbawić go udziałów we własnej firmie. Po ucieczce Rosenthala z kraju Hutschenreuther stał się największym producentem porcelany w Niemczech – a być może na świecie.

Firma miała dużo szczęścia- bo główne fabryki były na terenie strefy okupacyjnej amerykańskiej. Tylko Koenigszelt znalazło się na terenie Polski, gdzie wznowiono produkcję zaraz po wojnie chroniąc formy przed rosyjskim rabunkiem.

Ciekawostkę stanowi fakt, że w 1943 – w czasie wojny roku Hutschenreuther przejął zarządzanie nad inna słynną fabryką porcelany KPM Berlin, którą sprawował do 1957 roku. Fabryka zbombardowana przez aliantów przetrwała wraz ze swoimi wspaniałymi wzorami i formami dzięki pracy specjalistów Hutschenreuther.

W 1946 r. wznowiono produkcję na małą skalę w zachodniej części firmy; duża część produkcji trafiała do ​​administracji wojskowej USA. Serwis porcelany Hutschenreuther to był wspaniały prezent dla stęsknionej zony amerykańskiego żołnierza.

W 1954 roku piece okrągłe zamieniono na piece tunelowe. Od końca lat 50. niezależni artyści byli coraz bardziej związani z firmą, nadzorowaną przez znakomitego projektanta Hansa Achtzigera, szefa działu artystycznego i studia projektowego. Firma wróciła do swojej tradycji współpracy z artystami – projektantowi  Guntherowi Grangetowi sfinansowano podróż studyjną do Ameryki Północnej w celu badania trendów. Po jego powrocie Hutschenreuther wypuścił serię wspaniałych porcelanowych figur – w tym słynne łabędzie zrywające się do lotu Achtzigera

Niemiecki projektant Hans Achtziger był uczniem Państwowej Szkoły Technicznej Przemysłu Porcelany w Selb w latach 1937-1939 i na krótko dołączył do wydziału artystycznego w Hutschenreuther w 1946 roku. Od 1946 do 1948 uczył się w monachijskiej szkole budowlanej i rzemieślniczej (u Hansa Panzera), po czym wrócił do Hutschenreuther. W 1959 roku Achtziger wstąpił do Deutscher Werkbund, w 1972 został mianowany dyrektorem działu artystycznego w Hutschenreuther, a w 1980 został powołany do zarządzania produktem w pracowni form i dekoracji. W latach osiemdziesiątych stworzył swój pierwszy serwis w 1953 roku („Princess”), który do połowy lat 80. wyprodukował około 20 zastaw stołowych (m.in. rosée”, 1973 lub „Comtesse”, 1982), a następnie około 150 porcelanowych figur.

Wraz z nabyciem większości udziałów w fabryce porcelany CM Hutschenreuther w Hohenberg, w 1969 roku została ona włączona do Lorenz Hutschenreuther AG : Powstała Hutschenreuther AG istniała do 1998 roku. W rezultacie powstała firma o nazwie BHS tabletop AG , która specjalizowała się w hotelarstwie i porcelanie restauracyjnej.

Jednak kryzys związany z zalewem taniej pocelany z dalekiego Wschodu i masową produkcja francuskiej firmy Arcopal Duralex – uderzył w tą doskonałą firmę. Rozpoczął się czas przekształceń własnościowych.  Marka Hutschenreuther trafiła najpierw do Winterling Porzellan AG w Kirchenlamitz , a od Winterling w 2000 roku do największego konkurenta – Hutschenreuther stał się lilsusową marką  Rosenthal. Słynny serwis Baronesse – stworzony w Tierschenreuth – potem sprzedawany pod marką Hutschenreuther – dzis produkowany jest w Chinach pod marką Rosenthal.   Po tym, jak Rosenthal stał się częścią włoskiej grupy Sambonet Paderno Industrie w 2009 roku , Hutschenreuther pojawia się na rynku zastawy stołowej wraz z innymi markami grupy w ramach Grupy Arcturus . Rosenthal AG, Hutschenreuther były  własnością oddziału włoskiej firmy Sambonet Paderno od 2009 roku, po uzyskaniu akcji z Waterford Wedgwood, które rozpadło się w 2008 z powodu trudnej sytuacji finansowej i odrodził się jako WWRD (Waterford Wedgwood Royal Doulton). Kilka fasonów jest  sprzedawanych obecnie pod marką Wedgwood w USA, mimo że są to identyczne fasony Hutschenreuther i produkowane na tej samej linii produkcyjnej. Różnica jest tylko w opakowaniu i sygnaturze… Fasony te  nazywaja się w Wedgewood  Alfabia i Medley

Hutschenreuther trafił w końcu 2010 roku jako luksusowa marka Rosenthal do  fińskiego koncernu o międzynarodowym kapitale Fiskaars.

Coraz mniej Hutschenreuthera na rynkach – coraz droższy – a cały czas piękny i warto go zbierać.

Na świecie ma wielu wyznawców- sam należę do ich grona.

Oficjalnie historia firmy Hutschenreuther zaczyna się od fabryczki pod nazwą Carl Magnusa Hutschenreuther. To on otworzył pierwszy bawarską manufakturę  i rozpoczął produkcję porcelany w 1814 roku.

Jeszcze zupełnie niedawno na stronach Wedgewood mogliśmy przeczytać:

Obecnie, Hutschenreuther należy do najwyżej cenionych marek na swiecie. Będąc członkiem grupy Rosenthal Waterford Wedgwood produkuje wyśmienite naczynia porcelanowe na obiad, kawę i herbatę, artykułów upominkowych i porcelany hotelowej. Wzornictwo i jakość stanowi wyznacznik najwyższej klasy i markę Premium dla międzynarodowego świata sztuki stołu.

Hutschenreuther oferuje  stylowe ekskluzywne serwisy i naczynia porcelanowe, produkując szeroką gamę  funkcjonalnych i innowacyjnych produktów.

Hutschenreuther był prekursorem produkcji porcelany o bardzo wysokiej wartości artystycznej i ma ogromny wkład w sukces niemieckiej porcelany na rynkach światowych.

Na całym świecie są kluby miłośników i kolekcjonerów tej doskonałej porcelany, której wartość rośnie na aukcjach.

Hutschenreuther "Mark of the Lion"   -

porcelana z symbolem lwa - jest symbolem doskonałości, która trwa do dziś.

Hutschenreuthercollectibles - prosze wbić do Internetu zobaczyć ceny!

Alt Tirschenreuth Heinrich Eichhorn w 1832 roku poprosił o zgodę na uruchomienie w mieście Tirschenreuth fabryki porcelany. Eichhorn był fabrykantem pochodzącym ze Schney leżącego w pobliżu Lichtenfels. Początkowo władze miejskie nie wydały zgody na założenie fabryki porcelany, ale po odwołaniu, w 1933 roku pozwolenie zostało przyznane.

Budowa fabryki trwała do 1838 roku. W pierwszych latach Eichhorn musiał subsydiować ten przynoszący straty interes. W 1846 roku uruchomiono drugi piec, który pozwolił na zwiększenie różnorodności produkcji.

Heinrich Eichhorn zmarł w 1880 roku. Jego udziały kupili Edmund Tittel, Friedrich Muther i August Bauscher. W nastepnym roku August Bauscher sprzedał swoje udziały Karlowi Gottholdowi Mezgerowi.

W 1908 roku zmarł Gotthold Mezger, a jego udziały trafiły do Johanna Schlipphack. Podczas I Wojny Światowej – rynek porcelany się załamał . W 1926 roku dyrektor Johannes Schlipphack miał już wszystkie akcje w swoim ręku, które sprzedał  w 1927 roku, producentowi  porcelany Lorenzowi Hutschenreuther, który  przejął  fabryke porcelany Tirschenreuth.

Po II wojnie światowej produkcja ruszyła już we wrześniu 1945 roku. W 1994 roku Lorenz Hutschenreuther AG została oddzielona od fabryki porcelany Tirschenreuth. Pod koniec 1995 roku zakład w Tirschenreuth został zamknięty po prawie 150 latach działalności.