AGRECOL AMISTAR 250 SC - 50 ml

• zwalcza osutkę sony, szarą pleśń, rdzę, mączniaka, alternariozę i inne choroby grzybowe,
• środek przeznaczony do stosowania przez użytkowników nieprofesjonalnych.

Amistar 250 SC jest środkiem grzybobójczym, koncentratem w postaci stężonej zawiesiny do rozcieńczania wodą o działaniu wgłębnym i systemicznym, do stosowania głównie zapobiegawczego w zwalczaniu chorób grzybowych roślin rolniczych i warzywnych.

Zawartość substancji czynnych:

• azoksystrobina (związek z grupy strobiluryn) – 250 g/l (22,81%)

SPOSÓB STOSOWANIA:

• środek przeznaczony do stosowania przy użyciu opryskiwaczy ręcznych.

OPAKOWANIE: 50 ml

AGRECOL AMISTAR 250 SC ZWALCZA WYBRANE CHOROBY GRZYBOWE PRZEDSTAWIONE PONIŻEJ.

Osutka sosny

• najczęściej występującą chorobą wśród drzew iglastych, powodującą plamistość igieł jest osutka sosny powodowana przez grzyby z gatunku Lophodermium spp. Choroba występuje jedynie na sosnach i początkowo powoduje powstawanie bardzo małych, żółtych plamek na igłach. Stopniowo plamy powiększają się obejmując cały obwód igły, co jesienią można zaobserwować w postaci charakterystycznych, poprzecznych, żółtych kreseczek na igłach. W rezultacie całe igły brunatnieją, zamierają i odpadają z rośliny. Wiosną na zamarłych igłach opadłych lub jeszcze na drzewie pojawiają się czarne punkty – organy wytwarzające zarodniki konidialne. Porażone rośliny mają zahamowany wzrost i wytwarzają małe przyrosty.

Zapobieganie i zwalczanie:

• ze szkółek należy kupować zdrowe sadzonki, bez oznak chorobowych.
• porażone, opadłe igły należy wygrabiać spod roślin, ponieważ zapobiega to rozprzestrzenianiu się choroby.
• jeżeli infekcja obserwowana jest na pojedynczych pędach, można je wycinać w celu ograniczenia rozwoju choroby
• unikać podlewania roślin po liściach. Jeżeli planujemy nawadnianie automatyczne najlepiej wybrać nawadnianie kropelkowe, a unikać deszczowania.
• zabiegi ochrony roślin należy wykonywać w momencie zaobserwowania oznak choroby. Podczas wykonywania zabiegu należy dokładnie opryskać roślinę, ale także podłoże wokół rośliny, ponieważ nie zawsze udaje się usunąć wszystkie porażone igły poprzez wygrabianie.

Szara pleśń | zgnilizna szyjki cebuli

• na szczypiorze szczególnie w warunkach wysokiej wilgotności rozwija się szary, pylący nalot. Tego typu nalot może pojawić się również na łodygach, na których wyrastają nasiona. Najczęściej jednak choroba rozwija się na cebulach w trakcie przechowywania. Pierwsze objawy występują na szyjce cebuli, wskutek czego zaczyna ona brunatnieć. Stąd choroba ta nazywana jest czasem zgnilizną szyjki cebuli. Następnie infekcja rozprzestrzenia się dalej na łuski cebuli, co widoczne jest pod postacią brunatnych, wodnistych plam gnilnych. Taka zainfekowana cebula jest miękka w dotyku. Na powierzchni cebuli z upływem czasu pojawia się szary, pylisty nalot. Infekcji sprzyjają uszkodzenia spowodowane przez owady oraz w czasie niewłaściwego transportu. Bardziej podatne na szara pleśń są także cebule przechowywane w nieodpowiednich, zbyt chłodnych warunkach. Grzyb zimuje lub rozwija się saprotroficznie na porażonych martwych szczątkach roślin, skąd wiosną dokonuje infekcji.

Zapobieganie i zwalczanie:

• należy stosować zbilansowane nawożenie dostosowane do potrzeb cebuli, unikając przenawożenia azotem,
• podczas zbioru i transportu cebul należy obchodzić się z nimi ostrożnie, aby nie doszło do uszkodzeń,
• przed przechowywaniem zebranych cebul należy dobrze wysuszyć je na słońcu,
• po zbiorze cebuli należy wyselekcjonować zdrowe okazy, a wyrzucić te z widocznymi objawami chorób. Należy unikać także przechowywania cebul uszkodzonych,
• cebule najlepiej przechowywać w temperaturze 0-1˚C i wilgotności na poziomie około 65%,
• podczas przechowywania należy na bieżąco kontrolować stan cebul i odrzucać te chore,
• prewencyjne zabiegi ochrony roślin można wykonywać już od fazy trzeciego liścia właściwego. Kolejne zabiegi zapobiegające rozwojowi choroby wykonywać w momencie zaobserwowania pierwszych objawów choroby. Szczególnie zabiegi należy wykonywać jeżeli panują warunki sprzyjające rozwojowi choroby (wysoka wilgotność powierza). Opryski wykonywać zgodnie z instrukcją w etykiecie, mając na uwadze zachowanie okresu karencji.

Szara pleśń na kapustnych

• szara pleśń poraża rośliny kapustowate na polu, a także w trakcie przechowywania. Chorobie sprzyja wysoka wilgotność powietrza oraz długotrwałe opady deszczów. Szara pleśń może wystąpić w każdej fazie rozwojowej rośliny. Na infekcje są szczególnie narażone rośliny, które osiągnęły już dojrzałość zbiorczą, ale nie zostały jeszcze zebrane z pola. Grzyb szybciej infekuje również rośliny, które zostały uszkodzone mechanicznie. W przypadku infekcji siewek kapusty dochodzi do porażenia podstawy łodygi, na której pojawiają się brunatne plamy, po czym rośliny przewracają się i pokrywają się nalotem szarej, pylistej pleśni. Na zainfekowanych główkach kapusty oraz różach brokułów lub kalafiorów powstają brązowe, wodniste plamy. W warunkach wysokiej wilgotności powietrza oraz chłodnej pogody na plamach pojawia się szary pylisty nalot złożony z zarodników konidialnych. Zarodniki te dokonują kolejnych infekcji. Choroba rozwija się szczególnie intensywnie gdy rośliny kapustne są bardzo długo przechowywane. Z roślin, na których rozwija się szara pleśń, choroba bardzo szybko rozprzestrzenia się na inne, zdrowe rośliny. Grzyb zimuje lub rozwija się saprotroficznie na porażonych martwych szczątkach roślin, skąd wiosną dokonuje infekcji.

Zapobieganie i zwalczanie:

• zebrane rośliny kapustne należy przechować w odpowiednich warunkach (temperaturze 0-1˚C i wilgotności względnej powietrza 90 – 95%) w zdezynfekowanych skrzyniach,
• po zbiorze kapustnych należy zniszczyć resztki pozostałe na polu,
• nasion kapusty nie należy wysiewać zbyt gęsto i zbyt głęboko, gdyż zwiększa to ryzyko wystąpienia infekcji,
• pierwsze zabiegi wykonać zapobiegawczo, począwszy od początku tworzenia się główek lub natychmiast po wystąpieniu pierwszych objawów choroby. Opryskiwać szczególnie w fazie rozwoju główek z uwzględnieniem okresu karencji.

Zgnilizna twardzikowa na fasoli

• pierwsze objawy zgnilizny twardzikowej mogą wystąpić na fasoli podczas uprawy. Na liściach, łodygach, strąkach czy też nasionach w miejscach porażenia początkowo pojawiają się wodniste, brunatne plamy. W obrębie tych plam tkanka zaczyna gnić, a w warunkach wysokiej wilgotności, wytwarza się biały, puszysty nalot grzybni. Jeżeli panuje sucha pogoda biała pleśń się nie wytwarza, pozostają jedynie przebarwienia tkanek. Choroba rozwija się również na strąkach podczas przechowywania. W miejscu porażenia pojawia się biały, puszysty nalot grzybni. Po pewnym czasie wśród takiego nalotu pojawiają się czarne, twarde grudki wielkości 2-5 mm. Są to formy przetrwalnikowe grzyba – sklerocja, które mogą zalegać w glebie przez wiele lat. W obrębie plam tkanka staje się miękka i gnije. Powstaje bardzo nieprzyjemny zapach. Zgnilizna twardzikowa szybko rozprzestrzenia się na strąki stykające się z ogniskiem choroby. Sklerocja, a także fragmenty grzybni zimują w glebie i na martwych szczątkach, stanowiąc źródło infekcji w przyszłym sezonie.

Zapobieganie i zwalczanie:

• po zbiorze roślin, na których wystąpiły objawy choroby należy dokładnie i głęboko przeorać resztki,
• na dużych plantacjach stosuje się głębokie przyorywanie resztek pożniwnych, co wspomaga i przyspiesza rozkład resztek,
• uprawiając rośliny żywicielskie zgnilizny twardzikowej należy stosować kilkuletnią przerwę w uprawie,
• zabiegi ochrony roślin wykonuje się zapobiegawczo stosując odpowiednie środki ochrony roślin.

Zaraza ziemniaka na pomidorze

• najgroźniejsza choroba pomidorów. Szczególne intensywnie choroba występuje w lata chłodne i wilgotne. Najczęściej pierwsze objawy można zaobserwować w lipcu i sierpniu, choć przy sprzyjających warunkach może wystąpić również w czerwcu. Na liściach i łodygach pomidora pojawiają się nieregularne, brązowe, stopniowo powiększające się plamy. Na spodzie liści, w miejscach plam, w warunkach wysokiej wilgotności powietrza, widoczny jest biały nalot zarodników grzyba. Porażone liście zamierają. Jednak głównie objawy występują na owocach pomidora. Na owocach pojawiają się brunatne plamy, ulegające twardej zgniliźnie. Zgnilizna sięga w głąb miąższu, a nawet do komór nasiennych. Nawet po odkrojeniu miejsc zmienionych chorobowo owoce pomidorów nie są zdatne do spożycia, ponieważ są gorzkie. W momencie wysokiej wilgotności powietrza na pograniczu zdrowej i chorej tkanki może pojawić się biały nalot, który znika gdy wilgotność spada. Silne porażenie prowadzi do zamierania całych roślin, dlatego należy bardzo szybko reagować stosując zabiegi ochrony roślin.

Zapobieganie i zwalczanie:

• unikamy zbyt gęstego sadzenia roślin, aby zapewnić im odpowiednio przewietrzane stanowisko,
• w ciągu sezonu prowadzimy regularną obserwację roślin, aby móc odpowiednio szybko zareagować w przypadku wystąpienia choroby. Możemy też skorzystać z pomocy z internetowego systemu wspomagania decyzji w ochronie przed sprawcą zarazy ziemniaka, dostępnego na stronie Instytutu Ochrony Roślin,
• na działkach nie powinno się uprawiać obok siebie pomidora i ziemniaka. Należy unikać uprawiania następczo w kolejnym sezonie wegetacyjnym, na tym samym stanowisku, ziemniaka po pomidorze i odwrotnie,
• zainfekowane, zamarłe rośliny należy niezwłocznie usuwać z grządki, gdyż stanowią źródło zakażenia dla przyszłych upraw,
• choroba najszybciej pojawia się na wczesnych odmianach ziemniaków. Gdy zaobserwujemy objawy na ziemniaku jest to sygnał, że należy rozpocząć profilaktyczne zabiegi chroniące pomidora,
• po zaobserwowaniu pierwszych objawów chorobowych wykonujemy 3-4 zabiegi środkami ochrony roślin co 7–10 dni, pamiętając o zachowaniu okresu karencji.

Szara pleśń na papryce

• patogen może występować na wszystkich nadziemnych częściach rośliny. Na łodygach przy ziemi lub w kątach rozwidleń pędów wskutek porażenia szarą pleśnią powstają brunatne plamy. Na plamach powstaje typowy dla szarej pleśni początkowo biały, a później szary pylisty nalot pleśni. Po przecięciu pędu w miejscu porażenia można zauważyć zeschnięty rdzeń papryki. W sprzyjających warunkach, podczas deszczowej pogody oraz przez uszkodzenia w owocach dochodzi do infekcji. Na zainfekowanych owocach tworzą się mokre plamy gnilne, po czym na plamach pojawia się biały nalot grzybni, który stopniowo pokrywa się szarym pylistym nalotem złożonym z zarodników konidialnych. Zarodniki te przyczyniają się do kolejnych infekcji. Dlatego z porażonych owoców, podczas kontaktu z innymi częściami rośliny, patogen szybko się rozprzestrzenia. Choroba może się rozwijać również na owocach po ich zbiorze. Szczególnie infekuje owoce, które mają uszkodzona skórkę lub są poobijane. Wskutek infekcji zaczynają gnić, a następnie pojawia się na nich charakterystyczny pylisty nalot zarodników. Grzyb zimuje lub rozwija się saprotroficznie na porażonych martwych szczątkach roślin, ściółce oraz chwastach, skąd wiosną dokonuje infekcji.

Zapobieganie i zwalczanie:

• należy stosować zbilansowane nawożenie dostosowane do potrzeb papryki, unikając przenawożenia azotem,
• w miarę możliwości należy usuwać porażone owoce i inne fragmenty roślin, które są źródłem infekcji wtórnej. Po zbiorze papryki usuwać martwe rośliny z pola,
• unikać podlewania roślin po liściach. Jeżeli planujemy nawadnianie automatyczne najlepiej wybrać nawadnianie kropelkowe, a unikać deszczowania,
• podczas zbioru i transportu owoców papryki należy obchodzić się z nimi ostrożnie, aby nie doszło do uszkodzeń,
• prewencyjne zabiegi ochrony roślin można wykonywać już od momentu pojawienia się pierwszych liści właściwych. Zabiegi zapobiegające rozwojowi choroby należy wykonywać w momencie zaobserwowania pierwszych objawów choroby. Szczególnie zabiegi należy wykonywać, jeżeli panują warunki sprzyjające rozwojowi choroby (wysoka wilgotność powierza). Opryski wykonywać zgodnie z instrukcją w etykiecie, mając na uwadze zachowanie okresu karencji.

Ze środków ochrony roślin należy korzystać z zachowaniem bezpieczeństwa. Przed każdym użyciem przeczytaj informacje zamieszczone w etykiecie i informacje dotyczące produktu. Zwróć uwagę na zwroty wskazujące na rodzaj zagrożenia i przestrzegaj zasad bezpiecznego stosowania produktu wskazanych na etykiecie.