...Powietrze zatrzymało się w miejscu i nie czuć choćby najmniejszego podmuchu, który orzeźwił by ciało. Wlewam kolejną butelkę wody, ale i tak nie gasi pragnienia, więc sięgam po jabłko, które cudem nie jest jeszcze ugotowane. Zatapiam się w jego przyjemnej soczystości, zamykam oczy i rozkoszuje jego smakiem. Wtem nagle słyszę przy uchu ostry ton umundurowanego mężczyzny, który zwraca mi uwagę, że objadam się publicznie w ramadan. Patrzy na mnie srogim wzrokiem, stojąc blisko przy oknie i czekając na moją reakcję. Sama nie wiem co mam zrobić, więc pokazuję, że to tylko jabłko, i że nikt mnie przecież tu specjalnie nie widzi, lecz on nie wzruszony dalej patrzy groźnie pocierając, niby bezwiednie, swój lśniący karabin. Połykam nie do końca pogryziony kęs, czując jak mi dławi przełyk i grzecznie przepraszając wyrzucam nadgryziony przepyszny owoc. Bez jedzenia i picia cierpię kolejne godziny na tym afrykańskim upale ciesząc się w duchu, że wracam już do domu...