Das Schrecken des Sommers

Oryginalna grafika słynnego miedziorytnika szwajcarskiego Adriana Zingga.

Das Schrecken des Sommers

Dem Herrn Karl Eberhard Löhr Banquier in Leipzig

Leipzig, bey Karl Tauchnitz

Von seinem Freunde Adrian Zingg

Niebezpieczeństwa  lata

Do pana Karla Eberharda Löhra Bankiera w Lipsku

Lipsk — Karl Tauchnitz

Od jego przyjaciela Adriana Zingg

Pod grafiką

Dietrich pinx

A.Zingg sculps.

Niestety papier  musiał być przechowywany w wilgoci- ponieważ mamy na grafice jasnobrązowe plamy  – ale sama grafika  jest znakomita…  i bardzo wyraźna - dokładnie możemy prześledzić przygodę wieśniaków zwożących na drabiniastym wozie ogromny stóg siana- -na niebie burza z piorunami- podmuch wiatru przechylił wóz- koń się potknął, a woźnica spadł z wozu… dramatyczna sytuacja mogła skończyć się nieszczęściem a nawet śmiercią bohaterów. Błyskawica na niebie - człowiek malutki- siły natury potężne… to romantyczna wizja świata .

Autor jest jednym z najznakomitszych grafików XVIII wieku. Jego prace znajdziemy we wszystkich galeriach malarstwa na świecie.

Pojawiają się na aukcjach i osiągają bardzo wysokie ceny. Jednak ze względu na plamy- nie potrafię określić wartości tych dwóch grafik. Nie wątpię natomiast ich autentyczność. Z łatwością znajdziecie inne odbitki tej grafiki na stronach renomowanych galerii na całym świecie.

Adrian Zingg

1734 St. Gallen - 1816 Lipsk

1750-66 pobyt w Paryżu i praca jako miedziany grawer dla JG Wille. W 1764 został mianowany przez Chr. L. von Hagedorna miedziorytem w nowo powstałej Akademii Drezdeńskiej, gdzie od 1766 pracował jako nauczyciel. Był członkiem zewnętrznym akademii sztuki w Wiedniu i Berlinie oraz został mianowany profesorem Drezno w 1803 r. nosił tytuł nadwornego rytownika królewskiego. A. L. Richter i Chr. Nathe byli jednymi z jego najważniejszych uczniów. Z. podejmował liczne wędrówki po Saksonii, Czechach, Turyngii i Brandenburgii.

W Muzeum miejskim w Lipsku inna kopia tej pracy opisana jest w ten sposób

Providing institution

• Stadtgeschichtliches Museum Leipzig (opens in new window)

Creator

• Dietrich (Zeichner)
• Zingg, Adrian (Radierer)
• Tauchnitz, Karl (Verlag in Leipzig)
• Adrian Zingg

Type of object

• Radierung
• Grafik
• Kunst/Kunsthandwerk

Medium

• Papier

W Muzeum Sztuki w Filadelfii  znajdziemy taki opis tej pracy:

Titles: Postrach lata

Talerz z Kupferstichwerk Adriana Zingga (Leipzig: Tauchnitz, 1804-5

Data: ok. 1800

Artyści: Adrian Zingg, Szwajcar, 1734 - 1816. Autor Christian Wilhelm Ernst Dietricha, zwany Dietricy, niemiecki, 1712 - 1774

Technika: akwaforta

Wymiary: Płyta: 10 13/16 x 13 1/4 cala (27,4 x 33,7 cm) Arkusz: 16 1/4 x 22 1/16 cala (41,3 x 56 cm)

Klasyfikacja: odbitka

Linia kredytowa: Dar Muriel i Philipa Bermanów, nabyty z zapisów Johna S. Phillipsa w 1876 r. dla Akademii Sztuk Pięknych w Pensylwanii, z funduszy przekazanych przez Muriel i Philipa Bermanów, prezenty (w drodze wymiany) od Lisy Norris Elkins, Bryant W Langston, Samuel S. White 3. i Vera White, z dodatkowymi funduszami wniesionymi przez Johna Howarda McFaddena, Jr., Thomasa Skeltona Harrisona oraz Philip H. i ASW Fundacja Rosenbacha, 1985

Numer akcesyjny: 1985-52-24119

Geografia: Wyprodukowano w Dreźnie, Niemcy, Europa

wymiary: Odbitka 22 x 31,3 cm, talerz 27,5 x 33,9 cm, rama 50 x 36 cm

Adrian Zingg (ur. 15 kwietnia 1734 w St. Gallen, zm. 26 maja 1816 w Lipsku) – szwajcarski malarz, rysownik, grafik i miedziorytnik. Przez większą część swego okresu twórczego związany z Akademią Drezdeńską, był jednym z twórców tamtejszej szkoły malarstwa pejzażowego.

Studiował u Johanna Ludwiga Aberli w Bernie i Johanna Georga Wille w Paryżu. W 1766 przybył do Drezna. Wraz ze swoim szwajcarskim kolegą, portrecistą Antonem Graffem, odkrywał i wędrował po saksońskim i czeskim krajobrazie.  Zingg prowadził bardzo udany warsztat w Dreźnie. Będąc nauczycielem akwaforty w miejscowej akademii sztuki, wywarł wpływ na całe pokolenie artystów krajobrazu w Dreźnie. Wpływ  Zingga w przedstawianiu krajobrazu topograficznego sięgały daleko od jego śmierci w 1816 roku. Caspar David Friedrich był jego najważniejszym spadkobiercą, a jednocześnie przezwyciężył ideę przedstawiania krajobrazu w duchu oświecenia i klasycyzmu.

Początkowo sztuki miedziorytnictwa uczył go ojciec, Bartolomäus Zingg, z zawodu skrawacz stali. Potem praktykował u miedziorytnika Johanna Rudolfa Holzhalba. Od 1757 r. pracował u berneńskiego malarza wedutowego Johanna Ludwiga Aberliego, tworząc pejzaże z terenu Szwajcarii. W 1759 r. wraz z medalierem Johannem Casparem Mörikoferem wyjechał z Berna do Paryża, gdzie przez siedem lat pracował z rytownikiem Johannem Georgiem Willem

W 1764 r. Christian Ludwig von Hagedorn zatrudnił go jako miedziorytnika w nowo założonej Akademii w Dreźnie, w której dwa lata później zaczął pracować jako nauczyciel.

W trakcie pobytu w Dreźnie zaprzyjaźnił się z profesorem drezdeńskiej Akademii, Christianem W. E. Dietrichem, którego uważał za swojego mentora. Po śmierci Dietricha (1774) ukończył szereg jego dzieł i przygotował je do wydania na 87 arkuszach. W 1769 r. został powołany na członka Wiedeńskiej Akademii Sztuki, a w 1787 r. – Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie. W roku 1803 został mianowany profesorem miedziorytnictwa w Akademii Drezdeńskiej, a następnie otrzymał tytuł nadwornego miedziorytnika dworu saskiego.

Podczas pobytu w Dreźnie poznał i pokochał nieodległe tereny przełomu Łaby przez Góry Połabskie na niemiecko-czeskim pograniczu, którym wraz z Antonem Graffem nadali nazwę Saskiej Szwajcarii. Pejzaże z okolic Lasu Turyńskiego i przedstawienia skalnych zakątków Saskiej Szwajcarii w technice sepii należą do najbardziej znanych dzieł Zingga.

Co przeczytamy na stronach Leksykonu o sztuce Szwajcarii? Peter Wegmann, 1998, aktualizacja 2011

Rysunek, akwaforta, akwatinta, miedzioryt

Jako syn rusznikarza i ślusarza Bartholomäusa Zingga, od dzieciństwa obeznany z artystyczną obróbką metali, Adrian Zingg uczył się w latach 1753–57 u miedziorytu Johanna Rudolfa Holzhalba w Zurychu. Od 1757 Johann Ludwig Aberli zapoznał go z techniką kolorowego akwaforty konturowej (Aberlische Manner) w Bernie. Na podstawie swoich szablonów rycił pejzaże i dwie broszury dla miasta Berna (1758). Poznał też przyrodnika Zygmunta Gottlieba Grunera, który podarował mu miedzioryty do pracy Szwajcarskie góry lodowe(Bern 1760) przeniesiony. W 1759 towarzyszył Aberli w Paryżu i przebywał tam do 1766. Jako pracownik niemieckiego miedziorytnika Johanna Georga Wille (1715-1808) poznał wielu artystów w swoim domu, będącym wówczas ośrodkiem europejskiej grafiki, tacy jak Jakob Philipp Hackert (1737-1807), Georg Melchior Kraus (1733 lub 1737-1806) czy Franz Edmund Weirotter (1730 lub 1733-1771). Zingg i Wille udali się na wspólne wyjazdy studyjne do okolic Paryża, Normandii i Pikardii. Zingg ryty z modeli współczesnych (Claude Joseph Vernet (1714–1789), Christian Georg Schütz (1718–1791), Christian Wilhelm Ernst Dietrich (1712–1774)), ale także od dawnych mistrzów (Aert van der Neer (przed 1629–1652) ), Jan Both (ok. 1615–1652), Jacob van Ruisdael (ok. 1628–1682).

Po ukończeniu pracy w Paryżu Zingg podróżował przez Berno, Zurych, Augsburg i Norymbergę do Drezna, gdzie przybył w lipcu 1766. W 1769 roku Cesarska Akademia Królewska w Wiedniu, aw 1787 Pruska Akademia w Berlinie mianowały go swoim zewnętrznym członkiem. Jednak w Dreźnie, gdzie przyjaźnił się przez całe życie z Antonem Graffem , ale także z Dietrichem i dyrektorem akademii Hagedornem, został mianowany profesorem dopiero w 1803 roku. Jednym z jego licznych uczniów był Carl August Richter (1770-1848), który był jego następcą i którego syn Ludwig (Adrian) Richter (1803-1884) był jego chrześniakiem. Zingg opublikował swoje artystyczne metody nauczania w dwutomowej pracy „ Szkoła rysunkowa dla ogrodników” (1808). Opublikował także dwie broszuryPierwsze podstawy rysunku i malarstwa pejzażowego (1808-09) oraz karty pracy dla kreślarzy krajobrazu (1811). Zingg zmarł podczas pobytu na Leipziger Messe, gdzie zawsze dbał o dystrybucję swojej pracy.

Obszerna praca Zingga, której uznanie nie tylko poprzez wspomnienia z jego życia(1885) Ludwig Richter był nieco osłabiony, dzieli się na rysunki oraz druki oparte na szablonach i szkicach własnych. W Dreźnie Zingg promował świadomość naturalistycznego przedstawienia krajobrazu poprzez rozpowszechnianie wedut w postaci rysunków i barwnych rycin konturowych (w sposób aberliczny). Często chodził na piesze wędrówki ze swoim przyjacielem Antonem Graffem, z którym odkrywał spokojne uroki Saksonii, zwłaszcza Gór Łabskich. Ze względu na malownicze formacje skalne ukuli dla tego obszaru termin „Szwajcaria Saksońska”, w oparciu o ich ojczyznę. Graff uwiecznił swojego przyjaciela na portrecie naturalnej wielkości, na którym rysuje pod drzewem (Muzeum Sztuki St. Gallen).

Już w 1766 r., niedługo po przybyciu do Drezna, Zingg utrwalił w szkicowniku niepozorne, malownicze motywy pejzażowe (Drezno, Staatliche Kunstsammlungen). Prace te pokazują odejście od klasycznych schematów kompozycyjnych w stylu Claude'a Lorraina, ale także od wysublimowanego wyczucia natury Sturm und Drang. Po tym, jak został aresztowany podczas wycieczki w pobliżu Königstein pod zarzutem szpiegostwa, Zingg otrzymał w 1768 r. pozwolenie wyborcze na rejestrację miejsc w całej Saksonii, z którego korzystał w następnych dziesięcioleciach. Jego podróże zaprowadziły go do północnych Czech, Brandenburgii i Turyngii. W związku z tą pracą „zgodnie z naturą” coraz bardziej zaniedbywał zadania dydaktyczne oraz produkcję grafik reprodukcyjnych, do których był zatrudniony. Jak relacjonuje artysta Daniel Chodowiecki (1726–1801), Zingg często szkicował studia ołówkiem w albumie o wędrówkach. W domu kontynuował opracowywanie ich piórem i atramentem. Służyły mu jako szablony do wielkoformatowych kompozycji wykonywanych w pracowni, które w większości układał jako szkice piórem, a następnie starannie mył sepią lub brązowym atramentem.

Podobnie jak Anton Graff w malarstwie portretowym, Adrian Zingg dał decydujące impulsy w drezdeńskim malarstwie pejzażowym. Przede wszystkim rysunki, które w tym czasie ujawniły nowe wyczucie krajobrazu, stworzyły ważne podwaliny pod rozwój romantycznej koncepcji natury. Dali młodszemu pokoleniu, w tym Casparowi Davidowi Friedrichowi, ważne sugestie. Stało się to na dwa sposoby: z jednej strony były to nowe badania, które nie ograniczone klasycznymi schematami akademickimi, starały się precyzyjnie uchwycić cechy określonego krajobrazu na miejscu, a tym samym otworzyć bezpośredni dostęp do natury. Z drugiej strony to wielkoformatowe, prane na brązowo prześcieradła zrobiły wrażenie na wczesnych romantykach, zwłaszcza pod względem motywów. Skutecznie zainscenizowany w studio, przesunęli akcent z subtelnej obserwacji na dramatyczno-heroiczne komponowanie. Motywy emblematyczne, takie jak pasma górskie, skały z krzyżami, ruiny, kapliczki przydrożne, otwarte groby, połamane drzewa czy padające promienie słońca zapowiadały preferowane elementy malarskie nadchodzącej epoki (np.Ruiny klasztoru na Oybinie z pochówkiem , 1780, Budziszyn, muzeum miejskie; Prebischkegel w Czeskich Górach Połabskich , Drezno, Staatliche Kunstsammlungen). Jednak Zingga nie należy nazywać romantykiem, gdyż jego liście nie niosą jeszcze charakterystycznej duchowości natury. Pod pewnymi względami pozostał przywiązany do idylli pasterza w stylu rokoko, a czasem miał skłonność do pewnego sentymentalizmu. Ruiny, krzyże i groby, jako elementy scenografii, wzbudzały raczej dreszcz niż uniwersalne odczucie natury.

Klasycystyczny styl rysowania opierał się - mimo całej dbałości o szczegóły - wciąż na jednej manierze. Inni również byli w stanie opanować schematyczne formuły, głównie w wycince drzew, dzięki rutynowej praktyce aż do mistrzostwa wirtuozowskiego. Jednak właśnie taki sposób pracy młodzi romantycy, zorientowani na obserwację przyrody i prawdę, uznali za przestarzały i nieaktualny. Więc umieść Ludwig Richter we wspomnieniach z życiastwierdził, że relacje Zingga z jego uczniami „przypominają szkoły mistrzowskie z poprzedniego stulecia”. Według zeznań Richtera, zwłaszcza w starszym wieku, Zingg nie zawsze mógł trzymać się z daleka od niebezpieczeństwa schematycznej masowej produkcji. Wielu uczniów, w tym ojciec Richtera, musiało barwić ryciny i prać rysunki, na których nauczyciel następnie składał swój podpis. Jednak ta praktyka była częścią tradycji pracowni i była znana współczesnym i krytykom sztuki.

Prace: Muzea Narodowe w Berlinie, Pruskie Dziedzictwo Kulturowe, Kupferstichkabinett; Drezno, Państwowe Zbiory Sztuki, Kupferstich-Kabinett; Muzeum Sztuki St. Gallen; Kolekcja graficzna ETH Zurich; Kunsthaus Zurych.