Adolf Hitler i Heinrich Himmler przed kompanią SS
Heinrich Luitpold Himmler ur. 7 października 1900 w Monachium, zm. 23 maja 1945 w Lüneburgu– polityk, jeden z głównych przywódców Niemiec nazistowskich, zbrodniarz wojenny, Reichsführer-SS, Komisarz Rzeszy do spraw Umacniania Niemieckości. Szef kolejno: SS (od 1929), Gestapo (od 1934), niemieckiej policji (od 1936), przewodniczący Rady Ministrów III Rzeszy, ministerstwa spraw wewnętrznych (od 1943)
Był odpowiedzialny za eksterminację Żydów w Europie Działając jako jeden z głównych współpracowników Adolfa Hitlera stał się jednym z największych zbrodniarzy w historii. Jako zwierzchnik SS dysponował zasobami taniej siły roboczej (więźniów obozów koncentracyjnych i gett, wspierając nazistowskie plany podboju i podporządkowania szeregu państw europejskich. Zmarł w wyniku zażycia trucizny (cyjanek potasu).
6 stycznia 1929 Himmler został Reichsführerem-SS (bojówek Schutz-Staffeln), stanął na ich czele. Był dopiero trzecim w kolejności Reichsführerem-SS, jednak w powszechnej świadomości utrwalił się najbardziej. Cieszył się opinią znakomitego organizatora. Zmienił nieistotne dotychczas SS liczące 280 członków w budzącą przerażenie masową organizację, która czuwała nad bezpieczeństwem Hitlera. Uczynił z SS główną organizację bojową partii nazistowskiej, jednak wzbudzał wewnętrzne konflikty. Pod koniec 1929 SS liczyły 1000 członków, w 1930 około 2700 członków, w 1931 już około 10 000 członków. Himmler już w dzieciństwie był zafascynowany formacją pretorianów cesarzy rzymskich. Postanowił utworzyć taką sprawną gwardię, wierną i gotową w każdej chwili wykonać rozkazy Hitlera, bez zadawania zbędnych pytań
W 1938 roku Himmler zapowiedział, że będzie „ściągać germańską krew ze wszystkich zakątków świata, rabować ją i kraść, gdzie tylko to będzie możliwe” Operacja, w ramach której został zrealizowany w marcu 1938 anschluss Austrii (przyłączenie do Niemiec) była niemal w całości dziełem Himmlera, Heydricha i ich podwładnych 12 marca 1938 o godzinie 4:00 rano Himmler był pierwszym reprezentantem rządu nazistowskiego, który znalazł się w Wiedniu Po zajęciu Austrii agenci Gestapo i SD zatrzymali w Wiedniu 60 000 przeciwników reżimu Hitlera. SD podjęła również infiltrację grup opozycyjnych za granicą i rozszerzyło zasięg na całą Europę. SS przejmowało coraz więcej funkcji policyjnych i zaczęło gromadzić dane wywiadowcze
W dniu 18 lutego 1939 Himmler złożył wizytę w Polsce, spotykając się z przedstawicielami najwyższych władz, po czym od 19 do 21 lutego uczestniczył w reprezentacyjnym polowaniu w Puszczy Białowieskiej
Przed zaatakowaniem Polski we wrześniu 1939 (Fall Weiss) Hitler potrzebował człowieka, który stworzyłby incydent umożliwiający oskarżenie Polaków o wywoływanie prowokacji. Tą sprawą również zajął się Himmler. Opracował plan operacji Himmler, której realizację zlecił swej niezawodnej prawej ręce, Heydrichowi Najbardziej znanym incydentem tej operacji przed wybuchem wojny była zainscenizowana prowokacja gliwicka, mająca posłużyć jako jedna z przyczyn wkroczenia wojsk niemieckich do Polski. Ponadto Himmlerowi zostało powierzone zorganizowanie Grup Operacyjnych (Einsatzgruppen), do ich planowania przystąpiono w lipcu, odpowiednie dyrektywy zostały sformułowane w sierpniu 1939 (operacja Tannenberg)
1 października 1939 nastąpiło ostateczne scalenie SS i policji, co skutkowało utworzeniem Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy(RSHA), na czele którego stanął Himmler. Stworzył aparat terroru, który niemal całkowicie stłumił opozycję antyhitlerowską w Niemczech, a następnie brutalnie zwalczał opór wobec niemieckiej okupacji w podbitych krajach Europy. Głównym zadaniem Himmlera było eliminowanie wszelkiego oporu wobec Hitlera
Prawdopodobnie Himmler zorganizował nieudany zamach bombowy na życie Hitlera, wykonany 8 listopada 1939 przez Georga Elsera w Piwnicy Mieszczańskiej (Bürgerbräukeller), w Monachium. Od października 1939 wysłannicy Himmlera prowadzili potajemne rozmowy z dwoma agentami brytyjskiego wywiadu, zmierzające do zawarcia pokoju z Zachodem. Na 9 listopada 1939 (następnego dnia po zamachu) było zaplanowane kolejne spotkanie ludzi Himmlera i dwóch brytyjskich agentów w holenderskim, przygranicznym mieście Venlo. Agenci ci mogli znać kulisy zamachu; 9 listopada zostali uprowadzeni przez Niemców ze spotkania w Venlo (tzw. incydent w Venlo). Prawdopodobnie Himmler próbował po raz pierwszy przejąć władzę w Niemczech. Akcja w Venlo przerwała rokowania między Himmlerem a rządem brytyjskim; Himmler powrócił do nich osobiście pod koniec wojny. Himmler asekurował się na wypadek przegranej Hitlera. Alianci mieli wiedzieć, że za kulisami optował za pokojem, dlatego niektórych złapanych agentów, skazanych nie pozbawiał życia. Mieli świadczyć o jego wielkoduszności Himmler i jego ludzie od początku wojny starali się znaleźć na Zachodzie kogoś, z kim mogliby podjąć negocjacje. Po włączeniu do wojny ZSRR Józef Stalin poważnie obawiał się, że Himmler doprowadzi do zawarcia osobnego pokoju Niemiec z Zachodem
11 czerwca 1943 Himmler wydał rozkaz zlikwidowania wszystkich gett żydowskich na obszarze Polski, a 21 czerwca także na okupowanych obszarach Rosji. W swoich „myślach o traktowaniu obcoplemiennych na wschodzie” pisał: „W ciągu niewielu lat – wyobrażam sobie, w ciągu 4 do 5 lat – np. pojęcie Kaszubów musi się stać nieznane, ponieważ wówczas kaszubskiego ludu już nie będzie (odnosi się to szczególnie do Prus Zachodnich)”. 4 i 6 października 1943 w Poznaniu, na konferencji dowództwa SS, Himmler wygłosił przemówienia, tzw. Posener Reden, których motywem przewodnim była eksterminacja Żydów
Himmler poświęcił bardzo dużo uwagi, żeby ukryć Holocaust, zlecając demontaż i równając z ziemią główne ośrodki zabijania. Dopiero odkrycie obozu w Majdanku w lipcu 1944 dostarczyło konkretnych dowodów, że dochodzące z Polski koszmarne doniesienia były prawdą.
8 maja 1945 Himmler z opaską na oku, bez wąsów, wyposażony w dokumenty na nazwisko Heinricha Hitzingera, policjanta tajnej żandarmerii polowej (Geheime Feldpolizei) fizycznie do niego podobnego, wraz z czternastoma SS-mannami, w tym z osobistym lekarzem-chirurgiem, wyruszył na południe Niemiec. Grupa ta miała przypominać zdemobilizowaną jednostkę żandarmerii polowej. Został zatrzymany przez Brytyjczyków 22 maja 1945 po tym, jak okazał dokumenty w punkcie kontrolnym w Meinstedt k. Bremervörde. Wedle relacji gdyby tego nie uczynił, podobnie jak tłumnie zmierzająca ludność niemiecka, wówczas uznano by go tak jak innych za przesiedleńców wędrujących po kapitulacji Niemiec. Himmler popełnił jednak błąd, postępując zgodnie ze swym biurokratyczno-policyjnym podejściem. Funkcjonariusze Geheime Feldpolizei, jako podlegającej od 1942 r. zbrodniczej Służbie Bezpieczeństwa SD, byli również ścigani przez aliancki wymiar sprawiedliwości. Po aresztowaniu był przetrzymywany przez Brytyjczyków również w Zeelos i w Westertimke k. Lüneburga, gdzie został zidentyfikowany. Himmler ujawnił się, być może licząc na ubicie jakiegoś politycznego interesu
Rzekomo popełnił samobójstwo poprzez połknięcie cyjanku potasu, w czasie próby przesłuchania 23 maja 1945. Jedną fiolkę z trucizną odnaleziono przy nim podczas rewizji osobistej, lecz nie przeszukano mu ust – następnie, kiedy przystąpiono do tego, Himmler przegryzł fiolkę z cyjankiem. Tuż przed śmiercią miał krzyknąć: „Ich bin Heinrich Himmler!” („Jestem Heinrich Himmler!”). Brytyjczycy sfilmowali i sfotografowali zwłoki, sporządzili maskę pośmiertną oraz wycięli część mózgu do badań laboratoryjnych. Dokumenty z sekcji zwłok zostały utajnione na okres 100 lat, do 2045 roku. Nie ma więc niepodważalnych dowodów na to, iż Himmler rzeczywiście popełnił samobójstwo i jakie były losy jego ciała. Jednakże badacze ustalili, iż marszałek Bernard Law Montgomery rozkazał pochować zwłoki Himmlera w potajemnym miejscu (najprawdopodobniej w lesie nieopodal Lüneburga), bez nagrobka. Żadnej z osób najbliższych Himmlerowi, w tym bratu Gebhardowi i kochance Jadwidze Potthast, którzy przybyli do Lüneburga, nie pokazano zwłok, chociaż się tego domagali. Lekarz dokonujący sekcji zwłok domniemanego Himmlera, podpułkownik Browne, przyznał, że na twarzy nie było blizny, jaką autentyczny Himmler miał po ranie otrzymanej w pojedynku na szpady w 1921 roku. W raporcie kapitana M.C. Bonda, który dokonał oględzin ciała tuż po samobójstwie, nie ma też wzmianki o bliźnie, jaką Himmler miał na prawym ramieniu – był to ślad po ranie zadanej przez pocisk, który trafił go przypadkowo w czasie zamachu na Hitlera w Scharfheide 20 czerwca 1943 r.
Prawdopodobnie Himmler został „uciszony na zawsze”, aby Amerykanie nie dowiedzieli się, że rząd brytyjski prowadził tajne negocjacje z Niemcami. Podczas tajnej konferencji w Casablance w 1943 Franklin Delano Roosevelt i Winston Churchill – najbliżsi sojusznicy zobowiązali się do prowadzenia wojny aż do kapitulacji Niemiec
Stan - foto.
Rozmiar - 17 x 12 cm
Wszystkie fotografie na aukcjach są fotografiami oryginalnymi wydanymi w latach 30 XX wieku przez propagandę nazistowską
Każda fotografia została zrobiona przez Heinricha Hoffmanna
Heinrich Hoffmann (ur. 12 września 1885 w Fürth, zm. 16 grudnia 1957 w Monachium) – niemiecki fotograf, jedna z bliskich osób i oficjalny fotograf Adolfa Hitlera
UWAGA
Odbiór osobisty możliwy tylko na terenie Wrocławia