Ikona Chrystusa Pantokratora
Pantokrator - Wszechwładca, Pan wszystkiego– w ikonografii przedstawienie Jezusa Chrystusa jako władcy i sędziego Wszechświata.
Ikonograficzne przedstawienie Pantokratora rozprzestrzeniło się szeroko poczynając od IV-VI wieku w związku z przenikaniem do sztuki chrześcijańskiej elementów ikonografii późno-antycznej, zwłaszcza cesarskiej. Wówczas przedstawiano całą sylwetkę Chrystusa. W późniejszych czasach zaczęły pojawiać się przedstawienia do pasa, różniące się nieznacznymi szczegółami.
Słowo Pantokrator pojawia się w Nowym Testamencie dziesięć razy: raz w Drugim Liście do Koryntian św. Pawła, „będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami - mówi Pan wszechmogący” [2 Kor 6, 18], dziewięć zaś razy w Apokalipsie św. Jana. Napisana zgodnie z teologią tejże ikony.
Ikona ta wykonana jest na desce ze szpongami dębowymi o wymiarach 32 x 24 cm.
Szpongi zabezpieczają przed odkształceniem deski w długim procesie wysychania drewna. Boki i dół deski zabezpieczone lakierobejcą.
Pod malunkiem położonych jest dwanaście warstw zaprawy lewkasu na uprzednio przyklejonym do deski płótnie. Lewkas, jest to grunt klejowo – kredowy stosowany w malarstwie tablicowym oraz w pozłotnictwie. Na ikonę nakłada się go na gorąco, zazwyczaj w około dwunastu warstwach. Jedna warstwa w ciągu jednego dnia. Modlitwa rytuału kieruje wtedy uwagę ikonografa na 12 Apostołów. Każda warstwa poświęcona jest jednemu z nich. Przypomina o ich czynach i w trakcie ich kładzenia, ikonograf prosi w modlitwie o ich wstawiennictwo, podczas powstawania danej ikony. Lewkas wykonany został, według starej receptury na bazie kleju zwierzęcego w tym przypadku na kleju króliczym powiązanym z kredą pozłotniczą.
Ikona ta napisana została techniką tempery na bazie medium, wykonanego z żółtka i dobrej jakości białego wina. Tempera jajowa stanowi dawną technikę malarstwa znaną od starożytności a najbardziej popularną w średniowieczu. Technika ta jest trudniejsza od malarstwa olejnego
Ikona została pozłocona, złotem płatkowym 23 ¾ karata.
Malatura nakładana została nakładana warstwami i zawerniksowana.
Werniks został nałożony po 8 miesiącach, na dobrze wyschniętą malaturę, co wiąże się bezpośrednio z jej trwałością.
Ikona w czerwcu 2020 roku, została poświęcona w kościele Św Wojciecha w Zabrzu. Parafia ta jest parafią patronacką jednego z wydziałów Śląskiej Szkoły Ikonograficznej, której jestem słuchaczem o statusie ikonografa.
Na rewersie jest wybita pieczęć Śląskiej Szkoły Ikonograficznej, której jestem słuchaczem.
Poza deską wykonaną przez stolarza, wszystkie etapy pracy nad ikoną wykonałam samodzielnie nie posiłkując się gotowymi półfabrykatami. Można powiedzieć że została wykonana zgodnie z wszelkimi zasadami pisania ikon starej szkoły, w/g podręcznika spisanego przez Dionizjusza z Furny pod tytułem Hermeneja. Hermeneja kodyfikuje zasady malarstwa religijnego w Kościele wschodnio-chrześcijańskim.
Do zakupionej ikony zostanie dołączony certyfikat jej autentyczności.