Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (ang. European–African–Middle Eastern Campaign Medal) – medal Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych, ustanowiony 6 listopada 1942 r. na mocy zarządzenia wykonawczego 9265 wydanego przez prezydenta Franklina D. Roosevelta[1] i ogłoszony w 56 Biuletynie Departamentu Wojny z 1942 r.[2] Medal miał na celu wyróżnienie członków personelu wojskowego, którzy pełnili służbę wojskową w Europejskim Teatrze Działań Wojennych (w tym w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie) podczas II wojny światowej[3].
Pierwszym odznaczonym Medalem Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu był gen. Dwight Eisenhower 24 lipca 1947 r. w uznaniu jego służby jako Najwyższego Dowódcy Sojuszniczych Sił Ekspedycyjnych podczas II wojny światowej. Kryteria przyznawania medalu zostały pierwotnie ogłoszone w Okólniku nr 84 Departamentu Armii z 25 marca 1948 r., a następnie opublikowane w regulaminie armijnym nr 600–65 z 22 września 1948 r. Odpowiednikiem Medalu Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu dla żołnierzy biorących udział w walkach na Pacyfiku był Medal Kampanii Azji-Pacyfiku.
Brązowy medal ma średnicę 35 mm. Na awersie znajduje się okręt desantowy LST i żołnierze lądujący na brzegu z samolotem w tle pod napisem EUROPEAN AFRICAN MIDDLE EASTERN CAMPAIGN. Na rewersie natomiast bielik amerykański znajduje się pomiędzy datami 1941–1945 a słowami: UNITED STATES OF AMERICA. Wstążka o szerokości 35 mm składa się z następujących pasków:
4,8 mm – brązowy, reprezentujący piaski Afryki;
1,6 mm – irlandzki zielony, biały i szkarłatny, reprezentujących flagę Włoch;
6,4 mm – irlandzki zielony, reprezentujący zielone pola Europy;
1,1 mm – w kolorze niebieskim, białym i szkarłatnym, reprezentującym flagę USA i odnoszącym się do kontynuacji obrony amerykańskiej po Pearl Harbor;
6,4 mm – irlandzki zielony, ponownie reprezentujący zielone pola Europy;
1,6 mm – biały, czarny i biały reprezentujący flagę Niemiec;
4,8 mm – brązowy, ponownie reprezentujący piaski Afryk