Lichtarz, Warszawa, 1868 rok
Ludwik Walenty Nast II, złotnik czynny w latach 1838 - 1887
Srebro próby 84, kute, repusowane, cyzelowane.
Sygnowany imienną i warsztatową cechą firmy złotniczej, a także cechą probierza Józefa Sosnkowskiego z datownikiem 1863, znakiem próby srebra i godłem warszawskiej probierni.
Wymiary: 14,30 x 9,50 x 9,50 cm
Waga: 158,00 g
OPIS:
Lichtarz na zdwojonej plincie w dolnej części na planie kwadratu, w górnej okrągłej, wyniesionej i profilowanej. Stopa okrągła, wysklepiona, dekorowana repusowanym motywem mięsistego liścia akantu na kropkowanym tle, wyżej gładka, przechodząca w niewysoki trzon z talerzykiem w kształcie silnie spłaszczonej kuli. Talerzyk zdobiony czterema kwiatami róży.
Tuleja gładka, profilowana, przywodząca kształtem odwrócona gruszkę, wyposażona z gładką profitkę o szerokim wywiniętym kołnierzu.
Ludwik Walenty Nast (ur. 1838 – zm. 1887), syn warszawskiego złotnika Ludwika Bernarda Nasta (ur. ok. 1801 – zm. 1838) tytuł czeladnika w warsztacie ojca otrzymał w 1854 roku. Rok później imienna cecha warsztatu Nast uległa zmianie, do nazwiska dodano pierwszą literę imienia Ludwika. Znak warsztatowy z wyobrażeniem węża połykającego ogon pozostał bez zmian. Od śmierci ojca Ludwika Walentego w 1838 roku, do roku 1869 kiedy to zdobył tytuł mistrza cechowego właścicielką i prowadzącą firmę była wdowa po Ludwiku Bernardzie, Julianna (Julia) z Heintzów (ur. 1805 – zm. 1897).
W 1869 roku Ludwik Walenty stał się pełnoprawnym właścicielem firmy. W latach 80-tych pełnił także funkcję starszego cechu złotników. Warsztat i magazyn mieściły się przy ulicy Daniłowiczowskiej. Ostatnie wzmianki o zakładzie datuje się na 1890 rok, co wskazuje na to, iż rodzina Nastów prowadziła zakład po śmierci drugiego Nasta jeszcze przez co najmniej trzy lata.
STAN ZACHOWANIA:
Bardzo dobry. Profitka z typowymi śladami użytkowania. Na jednej ze ścianek kwadratowego cokołu widoczny owalny ślad po wtórnym lutowaniu, co wskazuje na prawdopodobieństwo, że w którymś momencie swojej historii lichtarz był elektryfikowany.
LITERATURA:
R. Bobrow, Srebra warszawskie 1851-1939, Część pierwsza, Srebra ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Warszawa 1997, s. 154-157.
R. Bobrow, Srebra warszawskie 1851-1939, Część druga, Srebra ze zbiorów muzeów polskich kościelnych i prywatnych, Warszawa 1997, s. 16-17, 47-48.
M. Gradowski, Znaki na srebrze, Znaki miejskie i państwowe używane na terenie Polski w jej obecnych granicach, Warszawa 2010, s. 293-299.
Lileyko, Srebra warszawskie w zbiorach Muzeum Historycznego m.. st. Warszawy, Warszawa 1979, s. 41, 66, 95.
Klientom Galerii Dawnych Sreber gwarantujemy kompetencję i najwyższą jakość usług, a także oryginalność oferowanych obiektów.
Wszystkie prezentowane przez nas srebra zostały poddane profesjonalnej konserwacji.
Do każdego zakupu dołączamy certyfikat z pełnym opisem oraz instrukcję czyszczenia zabytkowego srebra.
Masz pytania? Skontaktuj się nami. Chętnie na nie odpowiemy.