Do dziś jednym z najbardziej znaczących wyróżników Indonezji na świecie jest tradycyjny teatr określany mianem wayang. Samo słowo wayang oznacza cień – zostało wzięte od najstarszej formy, którą był tu teatr cieni - ale odnosi się do szerokiej gamy form teatralnych, zarówno teatrów aktorskich, jak i lalkowych.
Płaskie figury z ażurowo wyciętej skóry bawolej, obustronnie barwnie malowanej, osadzone są na bambusowych pionowych kijkach i posiadają ruchome ręce z doczepionymi patyczkami, służącymi do animacji. Odpowiednio ustawione rzucają cień na podświetlony, pierwotnie lampą oliwną, dziś przeważnie elektrycznymi lampami, ekran. Figury są obustronnie malowane, choć na ekranie ukazują się tylko ich cienie. Są to pozostałości z czasów, kiedy spektakl oglądany był z obu stron ekranu; z jednej strony siedziały kobiety oglądając tylko kolorowe lalki „odtwarzające „ wydarzenia z przeszłości, a z drugiej, tej właściwej strony siedzieli mężczyźni, dla których cienie lalek przeistaczały się w duchy przodków.okres koniec XIX w.