Alka Kaiser
Piękny talerz z białej porcelany doskonałej firmy niemieckiej Alka Kaiser – z serii ptasiej –
Piękny ptaszek z czerwonym brzuszkiem – ozdoba zimowego karmnika – Zięba Jer – Bergfink Fringilla Montifringilla
Ptak popularny także w Polsce.
Talerz średnica 19,6 cm , średnica podstawy 11,6 cm – z dziurkami do powieszenia –
Nr69
Na odwrocie opis ptaka – wymiarów, głosu, występowania.
Grafika sygnowana przez znanego artystę
Michael Hague (urodzony 8 września 1948) to amerykański ilustrator, głównie książek fantasy dla dzieci.
Biografia
Wśród książek zilustrował takie klasyki, jak Wiatr w wierzbach, Czarnoksiężnik z krainy Oz, Hobbit i opowiadania Hansa Christiana Andersena. Jest znany ze skomplikowanych i realistycznych szczegółów, które wnosi do swojej pracy, oraz z bogatej kolorystyki, którą wybiera.
Hague kształcił się w Art Center College of Design w Los Angeles. Swoje inspiracje wymienia jako serię komiksów Prince Valiant i dzieła Disneya, japońskich grafików Hiroshige i Hokusai oraz ilustratorów przełomu XIX i XX wieku Arthura Rackhama, W. Heatha Robinsona, NC Wyeth i Howarda Pyle'a. Jego pierwszy wielki przełom nastąpił dzięki Trinie Schart Hyman, która jako dyrektor artystyczna magazynu Cricket zleciła mu kilka projektów okładek.
Hague współpracował z członkami rodziny przy niektórych pracach. W 2008 roku on i jego syn, grafik Devon Hague, wyprodukowali powieść graficzną In the Small. On i jego żona, autorka Kathleen Hague, współpracowali także wspólnie nad kilkoma książkami. Obecnie mieszkają w Colorado Springs, gdzie co roku poświęca czas na zrobienie plakatu dla organizacji non-profit zajmującej się sztuką Imagination Celebration.
Dla Alboth Kaiser zaprojektował kilka serii talerzy – w tym świetne ptaki.
Jer, zięba jer (Fringilla montifringilla) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Zamieszkuje Eurazję, zimą także północną Afrykę. Nie wyróżnia się podgatunków. Nie jest zagrożony.
Zamieszkuje północną część Wysp Brytyjskich oraz pas od Półwyspu Skandynawskiego i Estonii po Kamczatkę. Zimuje w pasie klimatów umiarkowanych i podzwrotnikowych Europy i Azji oraz w Afryce Północnej. Niewielka liczba osobników ze Skandynawii jest osiadła i nie migruje. W odróżnieniu od powszechnie występującej zięby zwyczajnej, jery w Europie (poza jej północną częścią) pojawiają się tylko poza okresem lęgowym. Jest to bowiem typowy mieszkaniec lasów iglastych i liściastych o charakterze tajgi. Prowadzi tam podobny tryb życia do zięby, która z kolei w tych wyższych szerokościach geograficznych nie gniazduje. W niektórych latach jesienne migracje przybierają rozmiary inwazji, której celem jest Europa Zachodnia i Środkowa. Ma ona miejsce zwłaszcza w czasie obfitego owocowania drzewostanów bukowych. W niektórych regionach to ptak częściowo wędrowny. Masowe pojawy w czasie wędrówek jerów budziły radość u ptaszników, którzy łapali je w celach kulinarnych. Rzadziej niż inne ptaki śpiewające natomiast hodowano jery w klatkach. Wynikało to z tego, że twarde wabienie i śpiew dla człowieka nie brzmią zbyt melodyjnie.
W Polsce licznie i regularnie pojawia się podczas przelotów (od marca do maja i od września do listopada) i nielicznie (choć liczebność co roku może być bardzo zmienna) zimuje w zachodniej i południowej części kraju.
Cechy gatunku
Gatunek typowo północnego ptaka o widocznym dymorfizmie płciowym. Samiec w szacie godowej ma całą głowę poza podbródkiem, kark oraz grzbiet czarne o niebieskim połysku. Biały kuper jest charakterystycznym elementem upierzenia wszystkich jerów (niezależnie od szaty), a najlepiej go widać po spłoszeniu ptaków z ziemi. Ogon ciemny, lekko rozwidlony. Skrzydła ciemne z trzema pręgami: dwiema białymi oraz szeroką rdzawą przy barku. Rdzawocynamonowe są również podgardle, szyja i pierś. Spód ciała biały. Głowa i grzbiet są brązowo łuskowane. W okresie spoczynkowym od jesieni do wczesnej wiosny barwy stają się przytłumione i ptak wygląda skromniej, kolor czarny na wierzchu ciała zostaje zastąpiony barwą brązową – barwa głowy, karku i pleców jest zmatowiona brązowymi obrzeżeniami piór. W trakcie zimy te obrzeżenia ścierają się i w okresie godowym samiec lśni już pełną krasą. Samica podobna do samca w szacie spoczynkowej (u niego widać jednak żółty dziób), ale nieco jaśniejsza; z niewyraźną, płową brwią nad okiem, brązową głową i wierzchem ciała oraz jasnocynamonową piersią, przodem szyi i podgardlem. Jej bardziej stonowane upierzenie jest przez cały rok takie samo i nigdy nie występuje u niej smolista czerń.
Jer jest wielkości wróbla lub zięby, choć ma bardziej pstrokate upierzenie. W locie rozpoznawany po białym kuprze i grzbiecie.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 14–17 cm. Rozpiętość skrzydeł ok. 25–28 cm. Masa ciała ok. 22–27 g
Głos
Gdy jery są zaniepokojone lub w czasie przelotów, bez przerwy wabią się charakterystycznym „jerr kwek”.
Biotop
Różne typy lasów, otwarte bory iglaste i mieszane, grądy, górskie brzeziny, zadrzewienia, jesienią i zimą żeruje na polach, tworząc stada sięgające kilkudziesięciu osobników (rzadziej kilkaset i więcej). Na przelotach widywany zwłaszcza w lasach bukowych w pobliżu otwartych pól uprawnych.
Jery zimują głównie w zachodniej Polsce
Gniazdo
Na różnych gatunkach drzew iglastych i liściastych, zawsze dobrze zamaskowane. Jest to misternie uwita czarka z porostów, mchów, trawy, korzonków, wrzosów, okruchów kory. Wyścielenie stanowi puch roślinny, pióra, trawa, włosie, a czasem i papier. Umieszczone jest wysoko nad ziemią, w rozwidleniu gałęzi lub przy pniu. W porównaniu z gniazdem zięby konstrukcja jera jest, choć podobna, większa i luźniej zbudowana.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju–lipcu 3–8 zielonkawych jaj.
Jaja
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 11–12 dni przez samicę. Potomstwo opuszcza gniazdo po 13–14 dniach. Jery unikają ostrych północnych zim. Gdy tylko młode się usamodzielnią, ptaki opuszczają swe tereny lęgowe i wędrują w obszary, gdzie mogą znaleźć więcej ulubionych nasion.
Pożywienie
W swej ojczyźnie je owady i inne bezkręgowce (karmi nimi również pisklęta), w okresie jesienno-zimowym również nasiona roślin i jagody, np. ziarna prosa, słonecznika, konopi, rzepaku, rzepiku, jarzębiny i kukurydzy.
Nie wykazuje specjalnych wymagań pokarmowych. Najchętniej zjada jednak orzeszki bukowe. Na stanowiskach, gdzie one występują, pozostają tak długo, aż się skończą. Wygłodniałe małe stado, które na swej drodze napotka buczyny, nie zdradza swojej obecności śpiewem lub zawołaniami. Słychać tylko pękanie łupin orzeszków i ich spadanie na ziemię. W okresie lęgowym żeruje w lesie, poza nim na terenach rolniczych. Zimą rzadko odwiedza karmniki. Wynika to też z wyjątkowej ostrożności, jaką zachowuje ten ptak. Gdy wróble, mazurki czy dzwońce pożywiają się, mogą przepłaszać jery.
Status i ochrona
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Alboth & Keiser
Jedna z najciekawszych i najlepszych niemieckich fabryk porcelany. Specjalizowała się w luksusowych dodatkach wyposażenia wnętrz. Jej wazony, figurki porcelanowe i świeczniki nie mają sobie równych . Po połączeniu ze słynną firmą Goebbel – w dziedzinie dodatków wyposażenia wnętrz – moim zdaniem – są najlepsi na świecie. Ich wazony – to dzieła sztuki. Przedmioty, które wystarczy postawić na stole, półce, w konsoli… żeby nadały pomieszczeniu dotknięcie piękna, które zmienia nasze mieszkania we własną galerię- świątynię sztuki. Firma wierzy, że piękno to luksus, na który powinien móc sobie pozwolić każdy człowiek. Hasło firmy – „na piękne chwile w życiu…“ można też tłumaczyć – na chwile piękna w życiu. Te chwile piękna dostarczy nam każde spojrzenie na wazon Keiser. Starożytni Grecy wierzyli, że obcowanie z pięknem uzdrawia ciało i duszę. Grecki ideał piękna – harmonia i idealne propocje – odnajdziemy w tej pięknej porcelanie - której kształty bardzo często nawiązują do greckich amfor.
Jednak historia fabryki wcale nie jest taka łatwa - wielki kryzys przemysłu ceramicznego w Niemczech lat 90tych w zasadzie zniszczył rodzinną firmę zmuszając do poszukiwania inwestorów. Na szczęście fuzja z firmą Goebbel uratowała jej dorobek. Na stronie połączonych firm znajdziemy bardzo ciekawe informacje.
Tworzyli dla nich najwybitniejsi projektanci i artyści XX wieku. Nazwiska oszałamiają… impresjoniści - najwybitniejsi malarze secesji i Art Deco … Klimt, Mucha, Łempicka , Monet, Gauguin, Cezanne, Renoir…takimi nazwiskami nie może się poszczycić nawet Rosenthal.
Ze strony firmy alfabetycznie:
Discover our Artists
Biddle, Billy The Artist, Britto, Cézanne, de Heem, de Lempicka, Dr. Freundlieb
Fazzino, Frey, Gauguin, Hokusai, Joanna Charlotte, Kandinsky, Klimt, Koubek, Larsson
Limpke, Mackintosh, Modigliani, Monet, ,Mucha, Princess von Hohenzollern
Renoir, Rizzi, Robie, Schnellhardt, Tiffany, van Gogh, Wachtmeister,
– serie artystyczne mają dużą wartość kolekcjonerską.
PORZELLANVEREDELUNG August ALBOTH (1872 DO 1928)
W 1872 August ALBOTH założył w Coburgu małą firmę zajmującą się uszlachetnianiem i dekorowaniem porcelany. Później do firmy dołączył jego syn ERNST (*1868). Po przejściu ojca na emeryturę w 1899 r. ERNST zdecydował się przenieść firmę z Coburga do nowo wybudowanej fabryki w Kronach i pierwsze lata nowej fabryki można było jeszcze spędzić August, który regularnie odwiedzał fabrykę, aż do swojej śmierci w 1908 r. ERNST ALBOTH sam miał dwoje dzieci: syna WILLY'ego (który później dołączył do swojego ojca w kierownictwie firmy w 1925) i córkę ERNA. Wyszła za mąż za bankiera monachijskiego GEORGA KAISER (ur. 1895) w 1922, a on dołączył do ERNST ALBOTH jako menedżer. W 1923 roku ERNA urodziła syna HUBERTUSA KAISER. Po śmierci ERNSTA ALBOTH w 1927 r. WILLY ALBOTH (który nie miał własnych dzieci) i GEORG KAISER postanowili zmienić nazwę firmy na „AL-KA”, będącą kombinacją dwóch pierwszych liter każdego nazwiska.
[2] : PORZELLANFABRIK AL-KA KUNST ALBOTH & KAISER (1928 DO 1951)
W ciągu następnych kilku lat fabryka z powodzeniem ugruntowała swoją markę na rynku, nie tylko produkując obszerną serię upominków, ale także wytwarzając wysokiej jakości serie koronkowych figurek w stylu rokoko, co zwykle było domeną firm z Turyngii. Powoli rozwijająca się firma przejęła w 1938 roku dawną fabrykę porcelany „Gebrüder Silbermann” znajdującą się w miejscowości Hausen, będącą głównym dostawcą nieoznakowanych półfabrykatów używanych przez zakład rafineryjny w Kronach. W 1945 roku HUBERTUS KAISER został partnerem firmy i aby sprostać nowym wymaganiom powojennym oraz wzmożonemu popytowi, powstały pierwsze plany budowy nowej fabryki, która połączyła działy produkcji i dekoracji. Aby to osiągnąć, struktura firmy musiała zostać zmieniona tak, aby pozyskiwać partnerów bez pozostawiania im zbyt dużego wpływu.
[3] : PORZELLANFABRIK AL-KA KUNST ALBOTH & KAISER K.G. (1951 DO 1956)
Po niezbędnych zmianach firmą kierował teraz zarząd złożony z trzech menedżerów: GEORG KAISER, WILLY ALBOTH i HUBERTUS KAISER. Szybko znaleźli się kolejni inwestorzy iw 1953 roku zakupiono nową siedzibę w pobliskim Staffelstein pod budowę nowej fabryki. Staffelstein był idealną lokalizacją, ponieważ znajdował się bardzo blisko fabryki Hausen, która kontynuowała produkcję aż do całkowitego ukończenia nowej fabryki, a z drugiej strony wystarczająco blisko miasta Kronach i jego wykwalifikowanych pracowników. Trzy lata później firma mogła całkowicie przenieść się do Staffelstein.
[4] : ALKA PORZELLANFABRIKEN ALBOTH & KAISER K.G., STAFFELSTEIN (1956 DO 1970)
Przeprowadzka obejmowała wiele zmian dla firmy, a fabryka w Hausen została ostatecznie opuszczona. Po upewnieniu się, że firma dobrze wystartowała w nowej lokalizacji, GEORG KAISER postanowił powoli przejść na emeryturę, więc w 1961 r. firmę prowadzili sami WILLY ALBOTH i HUBERTUS KAISER. Zanim GEORG KAISER zmarł w 1964 r., do firmy dołączył właśnie syn WILLY'EGO ALBOTH, ERNST.
[5] : KAISER-PORZELLANMANUFAKTUR STAFFELSTEIN K.G. (1970 do 2001)
Krótko przed 1970 r. zmieniono ogólny kierunek działania firmy i zastanowiono się nad działalnością bardziej związaną z eksportem, dlatego zdecydowano o zmianie nazwy firmy i znaku towarowego na „Kaiser-Porzellan”, ponieważ nazwa „Kaiser” był bardziej melodyjny, co oczywiście odgrywało ważną rolę w innych krajach. W tym okresie powstało wiele figurek opartych na projektach GIUSEPPE CAPPÉ i KARLA TUTTERA, a wiele projektów na zastawę stołową powstało w oparciu o prace takich osób jak K. NOSSEK. Pod koniec 1977 roku ERNST ALBOTH został menedżerem, wprowadzając firmę w nową, pełną sukcesów dekadę wraz ze swoim ojcem i HUBERTUSEM KAISEREM.
W 1982 roku „Kaiser-Porzellan” mógł naprawdę twierdzić, że stał się światową marką handlową, a szczególnie wśród kolekcjonerów i miłośników porcelany wybrane rzeźby zwierząt stały się niezwykle pożądane. Z okazji 200. rocznicy powstania Stanów Zjednoczonych powstał słynny poszukiwany dzisiaj przez kolekcjonerrów na całym świecie model godła narodowego USA i narodowego ptaka - orła bielika - w ściśle limitowanej edycji 200 sztuk, wymodelowany w jego naturalnej wielkości przez znanego włoskiego rzeźbiarza , prof. GUISEPPE TAGLIARIOL. Pierwszy ukończony egzemplarz nr #001, został wręczony prezydentowi USA RONALDowi REAGANowi 5 października 1982 roku przez HUBERTUSA KAISER, który również podarował #047 byłemu premierowi Wielkiej Brytanii MARGARET THATCHER 13 czerwca 1984 roku.
W oparciu o ciągły wzrost sprzedaży w 1985 roku na terenie fabryki wybudowano nowy budynek fabryczny o powierzchni ponad 7000 metrów kwadratowych, a następnie w 1986 roku nowoczesny piec szybkopalny. Firma osiągnęła też zawrotny maksymalny obrót 51 mln marek, WILLY ALBOTH zmarł w 1991 roku. Do firmy wkracza jego wnuk HUBERTUS ALBOTH, ale już jako młody menedżer był świadkiem upadku niemieckiego rynku porcelany. Po zjednoczeniu Niemiec wiele byłych wschodnioniemieckich fabryk znalazło się pod dotacją państwa, a te reprywatyzowane firmy otrzymały znaczną pomoc finansową za pośrednictwem Treuhandanstalt, dając im bezpieczne zaplecze, na które wiele borykających się z trudnościami zachodnioniemieckich firm nie mogło liczyć, ponieważ import z Azji i innych krajów wschodnich zaczął dominować na rynku. W tym czasie rynek został zalany przez francuską podróbkę porcelany duralex – w cenach dumpingowych.
Ale HUBERTUS KAISER nadal był optymistą. W 1997 roku firma obchodziła 125-lecie istnienia i nawet jeśli była dumna, że nadal jest firmą całkowicie rodzinną, roczny obrót spadł do zaledwie 35 milionów marek. Powstały różne plany ratowania firmy, ale sytuacja stawała się powoli beznadziejna. 17 grudnia 1998 roku zmarł wyczerpany HUBERTUS KAISER, pozostawiając menedżerów HUBERTUS i ERNST ALBOTH z 500 pracownikami zatrudnionymi w firmie. W ramach planu socjalnego w 1999 r. zwolniono 100 pracowników. Asortyment został zrestrukturyzowany do bardziej realistycznego 50% zastawy stołowej, 40% prezentów i 10% figurek, ale i tak roczny obrót spadł do 26 milionów marek, a więc ogólna siła robocza znów została zredukowana do 350 osób na początku 2000 roku. Jednak obroty stale malały, a ogólny kryzys przemysłu ceramicznego dodatkowo nadwyrężył rodzinną firmę.
W dniu 27 października 2000 r. dyrektor zarządzający HUBERTUS ALBOTH złożył wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego w sądzie okręgowym w Coburgu. Nawet jeśli od jakiegoś czasu było wiadomo, że biznes nie spełnia oczekiwań, wiadomość ta była dla mieszkańców szokiem. W dniu 14 listopada 2000 r. bawarski minister gospodarki pan OTTO WIESHEU mógł jedynie odnieść się do spotkań, które odbyły się w dniach 5 i 25 października, próbując znaleźć rozwiązanie, które pozwoliłoby przynajmniej uratować dużą część miejsc pracy.
Szanse na uratowanie firmy gasły.. Jednak szary poranek 28 grudnia 2000 roku był świadkiem przejęcia firmy przez dwóch inwestorów z branży ceramicznej, „Pacific Crown Group Ltd”. i HANS-PETER LANGSCH. W tym czasie nadal zatrudnionych było zaledwie 130 pracowników, a ostatni uzyskany obrót wyniósł około 23 mln marek. Jednak przejęcie wskazało na istotny punkt zwrotny i tymczasowa komisja wierzycieli zgodziła się na zakup dopiero dzień później, umożliwiając HANS-PETER LANGSCHowi przejęcie zarządzania tak nowo utworzoną „Kaiser-Porzellan Manufaktur Staffelstein G.m.b.H. & Co. K.G.”. 1 stycznia 2001 r.
[6] : KAISER-PORZELLANMANUFAKTUR STAFFELSTEIN G.M.B.H. & CO. K.G. (2001 DO ...)
I tak cała fabryka wraz z obszarem o powierzchni około 65 000 metrów kwadratowych przy „Auwaldstrasse 8” przeszła pod zarząd „PM Kapital GmbH & Co. KG” wraz z „PM Verwaltungs-& Beteiligungs GmbH”, która prowadził również wyprzedaż resztek magazynowych. Pierwsze miesiące rozpoczęły się bardzo obiecująco i w maju 2001 roku liczba pracowników wzrosła już do 154 pracowników, którzy częściowo pracowali nawet w godzinach nadliczbowych. W lipcu konwencjonalny piec do ciągłego wypalania został zastąpiony przez piec komorowy do wypalania nieciągłego. Była to inwestycja na około 2 miliony marek. W 2002 roku międzynarodowy kryzys polityczny i wprowadzenie w miejsce niemieckiej marki waluty europejskiej doprowadziły do nadmiernych zmian strukturalnych w całym przemyśle ceramicznym w zakresie popytu konsumpcyjnego i drastycznego spadku tradycyjnych kategorii produktów, które były głównym obszarem działalności „Kaiser-Porzellan”. ”, ale pracownicy i kierownictwo pozostawali optymistami i walczyli o firmę.
Po dobrym początku 2003 roku i doskonałej reakcji na zachodzące zmiany w kolekcji, kryzys iracki oraz zmieniające się rynki europejskie doprowadziły późną wiosną do dalszego spadku popytu, co spowodowało konieczność dodatkowej restrukturyzacji firmy i 20 maja 2003 roku działalność operacyjną przejęła nowa spółka zarządzająca „Porzellan Design Bad Staffelstein GmbH & Co. KG”. Pomyślnie, wielkość i wewnętrzna organizacja firmy zostały ponownie dostosowane do zmieniającego się popytu, a cała kolekcja została zrestrukturyzowana i dostosowana do nowych odbiorców do 2007 roku.
W 2010 nastąpiło połączenie z potentatem w dziedzinie produkcji figur porcelanowych firmą Goebbel .
Historia porcelany Kaiser ze strony fabryki
1872
Auguts Alboth założył w Coburgu małą rafinerię porcelany.
8 maja 1873
pierwsza wzmianka dokumentalna
1899
Kiedy jego ojciec przeszedł na emeryturę, Ernst Alboth zdecydował się przenieść firmę z Księstwa Coburga do sąsiedniego Królestwa Bawarii, gdzie w Kronach powstała nowa fabryka.
1922
Erna, córka Ernsta, wyszła za mąż za bankiera z Monachium Georga Kaisera, ur. 1895, który później prowadził firmę wraz ze swoim teściem.
1925
Syn Ernsta Albotha, Willy, dołączył do ojca i szwagra w zarządzaniu firmą. Po śmierci Ernsta Albotha zdecydowano się na zmianę marki firmy, nowa marka „Alka-Kunst” była połączeniem dwóch pierwszych liter nazwiska „Alboth” i „Kaiser”.
1928
Założenie zakładu w Kronach przez Willi Albotha i Georga Kaisera. Po wojnie, oprócz serii prezentów, z dużym powodzeniem wyprodukowano tam słynne rokokowe topowe figury, będące domeną fabryk w Turyngii.
1938
Przejęcie wielokrotnie nagradzanej, królewskiej fabryki porcelany Silbermann, założonej na początku XIX wieku w Hausen am Main pod nazwą „Werk Hausen”. Firma została uznana za głównego dostawcę sprzętu AGD dla firmy przetwórczej. W ten sposób dokonano integracji produkcji białej.
1945
Hubertus Kaiser dołącza do firmy jako wspólnik ojca i wujka. Podjęto decyzję o budowie nowej fabryki obejmującej wszystkie etapy produkcji.
1951
Firma nosi nazwę ALKA Kunst Alboth & Kaiser KG w Kronach. Obecnie dyrektorami zarządzającymi są Georg Kaiser, Willy Alboth i Hubertus Kaiser.
1953
Zakupiono nową lokalizację w Staffelstein na nową fabrykę
wyprostowany. Staffelstein został również wybrany ze względu na pobliski zakład w Hausen oraz ze względu na dobrą grupę wykwalifikowanych pracowników w Kronach.
1956
Przeniesienie do Staffelstein. Usunięcie oddziału w Hausen. Firma nazywa się teraz: Alka Porzellanfabriken Alboth & Kaiser KG, Staffelstein.
1970
Znak towarowy z „Alka” został zmieniony na „Kaiser-Porzellan”, ponieważ nazwa „Kaiser” była bardziej rezonująca, zwłaszcza za granicą, która odegrała rolę, której nie należy lekceważyć. Dyrektorami zarządzającymi są Willy Alboth i Hubertus Kaiser.
1982
Z okazji 200-lecia heraldycznego zwierzęcia USA wyprodukowano ściśle limitowaną edycję 200 sztuk. Nr 1 otrzymał ówczesny amerykański prezydent Ronald Reagan 5 października 1982 r., A nr 47 byłej brytyjskiej premier Margaret Thatcher 13 czerwca 1984 r. Od współwłaściciela Hubertusa Kaisera.
1985
Dodano nową halę o powierzchni ok. 7000 metrów kwadratowych.
1986
Zainstalowany jest szybko rozpalający się piec rolkowy zgodny z najnowszymi normami technicznymi.
1991
Willy Alboth umiera. Zgodnie z sukcesją pokoleniową do firmy dołączył jego wnuk Hubertus Alboth. Firma osiąga sprzedaż powyżej 51 milionów DM.
1997
125-lecie firmy rodzinnej. Obrót wynosi 35 milionów DM.
1998
Hubertus Kaiser umiera 17 grudnia 1998 roku. Dyrektorami zarządzającymi są Hubertus i Ernst Alboth. Firma zatrudnia około 500 osób.
1999
Około 100 pracowników zostanie zwolnionych w ramach planu socjalnego. Obrót wynosi 26 milionów DM, asortyment składa się w 50% z usług, 40% z prezentów i 10% z wysokiej jakości figurek.
2000
Firma nadal zatrudnia około 350 osób, a sprzedaż nadal spada. Kryzys w branży ceramicznej dotknął rodzinną firmę. 28 grudnia 2000 roku spółka została przejęta przez dwóch inwestorów z branży ceramicznej - Pacific Crown Group Ltd. i Hans-Peter Langsch. W tej chwili nadal zatrudnionych jest 130 osób.
2001
1 stycznia Hans-Peter Langsch przejmuje kierownictwo. Działalność firmy jest produktywnie zarządzana przez Kaiser-Porzellan Manufaktur Staffelstein GmbH & Co.KG, sprzęt produkcyjny i grunty przy Auwaldstraße 8 o powierzchni około 65 000 metrów kwadratowych należą do PM Kapital GmbH & Co.KG, komplementariuszem jest PM Verwaltungs- und Beteiligungs GmbH, który zajmuje się również sprzedażą fabryczną. Jesienią zatrudnionych jest 154 osób. Pod koniec roku konwencjonalna i ciągła technologia wypalania firmy zostanie zastąpiona przez nieciągły piec komorowy z inwestycją około 2 milionów DM.
2002
Międzynarodowe kryzysy polityczne i przewalutowanie w Europie prowadzą do daleko idących zmian strukturalnych po stronie popytu w całym przemyśle ceramicznym oraz do załamań, zwłaszcza w tradycyjnych segmentach produktów, tradycyjnym obszarze biznesowym Kaiser-Porzellan.
2003
Po dobrym początku nowego roku i znakomitej odpowiedzi na zmiany w kolekcji, kryzys iracki oraz recesja na rynkach europejskich późną wiosną doprowadziły do dalszego spadku popytu, co wymusza kolejną daleko idącą restrukturyzację firmy, która jest przede wszystkim uzależniona od rynku niemieckiego. . 20 maja nowa spółka operacyjna, Porzellan Design Bad Staffelstein GmbH & Co.KG, przejęła działalność operacyjną firmy.
2007
Prawie niezauważone przez branżę i konsumentów wielkość i struktura firmy zostały dostosowane do zmieniającego się popytu, kolekcja została zrewidowana i dostosowana do nowych grup odbiorców. Innowacyjność w formie i wystroju przy zachowaniu wysokich standardów jakościowych i usługowych oraz kluczowych kompetencji marki są na pierwszym planie w dążeniu do uzyskania przychylności konsumentów.
1 września 2010 - Kaiser i Goebel
„To, co się łączy, należy do siebie”.
Od 1 września 2010 Goebel Porzellan ma nowego właściciela, PM Kapital GmbH & Co. KG, Bad Staffelstein. Firma ta od wielu lat działa w branży ceramicznej i jest jednocześnie udziałowcem Kaiser-Porzellan w Bad Staffelstein. Goebel pozostaje firmą prowadzoną przez właściciela.
Pod dachem PM Kapital łączą się teraz dwie firmy, które mają prawie taką samą historię w przemyśle ceramicznym Górnej Frankonii. Goebel został założony w 1871 roku, a Kaiser Porzellan w 1872 roku. Obie firmy zachowają w przyszłości niezależność prawną.
„To, co się łączy, należy do siebie” – mówi Hans-Peter Langsch, wspólnik zarządzający, który jest związany z firmą Goebel od 1993 roku. To on w tamtym czasie został wyznaczony przez Wilhelma Goebla do założenia Gifts and Decorative. Podział akcesoriów.
Obie firmy działają w niemal identycznych kanałach sprzedaży, rynkach i technologiach, ale różnią się strategiami windykacji.
Porcelana Kaiser - na piękne chwile w życiu.